De column van Mario: Scheids! Twee man!
Ja. En? Zolang je het niet met z’n twaalven doet is er niets aan de hand. Doorspelen dus! Twee man an sich is geen overtreding zolang je maar geen overtreding maakt. Hoe vaak ik dat niet moet uitleggen.. Leer de regels! Ken de regels!
Voetbal is de grootste volkssport en het grootste (leed)vermaak, maar de regels kennen: ho maar. Overtreding? Welnee! Ik heb er voor doorgeleerd zeg ik altijd maar. Hands! Nee, hands is het pas als je ‘m opvangt met twee handen, drie keer stuitert en vervolgens weer in je handen pakt. Dat lijkt mij een soort van vorm van opzettelijk hands. Fluiten dus. En voor de rest? Kruip zelf eens in de boeken! Klink ik boos? Welnee. Leuk toch?
We mogen allemaal een mening hebben over het spelletje en we hebben ook allemaal een mening. Een enkeling daargelaten, maar die had toch al geen mening. Iedereen heeft ook een mening over de scheids of over de beslissing van de scheids. Je kan het vermoeiend vinden, maar ik vind het wel grappig. Ik ben uiteraard wel alleen geïnteresseerd als ik het eens ben met hun mening. Heb je dat arrogantie weer. Beetje narcistisch ook.
Laatst, bij een overigens heerlijke wedstrijd, in Castricum kreeg ik na afloop van de wedstrijd een mening van een dame op leeftijd. En wat was ik het met haar eens! “Uitstekend gefloten scheids. Ik heb genoten van u!” Ik stond eigenlijk een beetje met m’n mond vol tanden, want zoveel lof had ik nou ook weer niet verdiend dacht ik nog. Zal wel een moeder of oma (sorry mevrouw) van een van de spelers van de thuisclub zijn geweest dacht ik nog.
Wat was namelijk het geval? Ik gaf aan de thuisclub een (in mijn ogen uiteraard) volledig terechte vrije trap net buiten de zestien. Nou neem ik altijd even afstand om te kijken wat er gebeurt. Moet ik het muurtje op negen meter zestien zetten of niet? Ik kijk vervolgens wat de ‘nemer’ wil. Ik zie hem vragen: “mag ie?” Nou hoef je nooit op een fluitje van de scheids te wachten (tenzij dat moet van mij en het duidelijk wordt aangegeven) dus van mij mocht ie. Vervolgens komt de bal met een mooi boogje in de andere hoek dan waar de keeper het muurtje nog stond te metselen. Doelpunt! Thuisploeg blij, publiek blij. Tegenstander niet blij.
Tsja denk ik dan. Het spelregelboekje. Zo dik is het niet maar voor de meesten toch blijkbaar niet doorheen te komen. Ik liep dus als een speer naar de middenlijn (voor zover dat nog gaat) en ging alvast klaarstaan voor de aftrap. Weg van de boze blikken, weg van het kwaad. En daar kwamen ze aan hoor. Toch wel wat kleine zo niet hele kleine protestjes. Ik voet bij stuk houden en de aftrap laten nemen.
Achteraf was ik toch niet zo blij met mijn eigen beslissing. Waarom zou ik dit op mezelf afroepen door zo star aan de regeltjes vast te houden. Moet ik niet sowieso tegen de ‘nemer’ zeggen dat hij moet wachten totdat alles en iedereen op z’n plek staat. Wachten op een fluitje? Heeft de ‘nemer’ dan nog wel voordeel van zijn welverdiende vrije trap? Lastig dilemma waar de spelers uit Volendam niet blij mee zullen zijn met mijn achteraf getwijfel.
Ik weet dus nog niet hoe ik met de volgende vrije trap rondom de zestien om zal gaan. Ik denk dat ik eerst maar eens de tribune bekijk hoeveel moeders en oma’s er zullen zitten van welke ploeg dan ook. Want achteraf gelijk krijgen van deze objectieve doelgroep is natuurlijk altijd fijn.
Mario
MARIO DE VRIES, 1963. Opgegroeid in Den Haag doch voornamelijk Haarlem. Makelaar in Haarlem en omgeving en scheidsrechter namens de KNVB. Voetbalde bij TYBB, Onze Gezellen en Alliance ‘22. Thans nog voetballend bij de Voetballende Vaders van DSS. Fan van Voetbal Inside en Sierd de Vos. Voetbalgek.
