De column van Mario: Controlefreak
Als scheidsrechter ben ik een controlefreak. Ik wil graag alles in de hand hebben. Maar dan ook alles. Het irriteert mij al als één van de partijen te laat in de bestuurskamer verschijnt waardoor ik te laat aan mijn eigen voorbereiding kan beginnen. De eerste vrije trap is voor de tegenpartij denk ik dan maar. Dat is natuurlijk niet zo maar toch.
Momenteel krijg ik echter een spoedcursus om met mijn eigen beperking om te leren gaan. Ik, of beter gezegd mijn vrouw Monique voert momenteel een strijd waar ik als scheidsrechter volledig buitenspel ben geplaatst. Weg controle. Weg zelf beslissingen nemen. Momenteel worden de beslissingen genomen door mensen in witte jassen.
Na de vakantie kreeg Monique een uitnodiging om een bezoekje te brengen aan de bus bij het Kennemer Sportcenter. Je kent die bus wel. Foto maken en klaar. Niets aan de hand. Niet dus. Borstkanker. Waaaaat? Ja borstkanker. Poeh das even schrikken! Vervolgens geopereerd, borstbesparend noemen ze dat en de kanker was weg. Bestralen voor de zekerheid en weer in het dagelijkse ritme.
Nou moet je voor het bestralen eerst een scan laten maken om goed in beeld te brengen waar en hoeveel. In plaats van een telefoontje over wanneer de bestraling zou kunnen beginnen was het weer zo’n witte jas die de regie overnam. “Kunnen jullie vanmiddag nog naar het ziekenhuis komen,” was de vraag van die vrouw in de witte jas. “Ze zullen wel een schaar in je borst hebben laten zitten,” zei ik nog. Weet ik veel. De boodschap was echter anders. Er was een plek op de longen en op de lever gevonden. Waaaaat? Ja een plek op de longen en op de lever.
Weer spannend. Weer onderzoeken. Weer door de scan. Weer bloed geven. 21 november zouden we de uitslag krijgen. Weer van zo’n witte jas. Wij die dag naar het ziekenhuis. “Het ziet er niet zo goed uit,” was de conclusie van een andere witte jas. Hoe bedoelt u? “Nou er is niets meer aan te doen,” zei hij. Niets meer aan te doen? De boodschap was echter duidelijk.
Vanaf dat moment stortte onze wereld in. Mijn vrouw ziek. Doodziek. Nadat we hadden geconcludeerd dat langer blijven zitten tegenover de witte jas geen enkele zin had, zijn we naar huis gegaan. Verdrietig, boos, kwaad en vol onbegrip. Mijn vrouw heeft kanker in haar lichaam. In haar longen, lever, bot en in de lymfeklieren. Vier op een rij. Dat is een wedstrijd van 7 tegen 11 in plaats van 11 tegen 11. Deze wedstrijd gaan we niet winnen. Hier zijn straks alleen maar verliezers. “Het is een wedstrijd van een jaar,” zei de witte jas nog. “Kan iets langer, kan iets korter.” Geen blessuretijd niets.
Geen scheidsrechter die hier kan ingrijpen en kan zeggen dat dit toch wel een heel oneerlijke strijd is. Verdomme. Hoe kan dat nou.. Had ik als scheidsrechter niet in kunnen of moeten grijpen in deze ongelijke strijd? Die witte jas meteen rood moeten geven en de kamer uit moeten sturen? 16 weken schorsing! Of 16 jaar van mijn part. Nee, ook ik stond hier aan de grond genageld. Weg lef. Weg zelfvertrouwen. Alles weg.
Ik ga mijn vrouw verliezen, de kinderen hun moeder en de (groot)ouders hun kind. Dat is hard, keihard. Het stelt het leiden van een wedstrijd op een zondag op een kunstgrasweiland ergens in Noord-Holland ineens in een heel ander daglicht. Ook belangrijk, maar toch iets minder. Momenteel fluit ik dus even niet meer. De KNVB heeft mij op mijn verzoek even buitenspel gezet. Komende week gaan we de strijd weer aan met een inmiddels tweede chemokuur, nadat Monique ook nog even werd overvallen door een hartinfarct gevolgd door een dotterteam wat nog even haar lichaam binnentrad.
Een tweede chemo. “Niet om te genezen,” zei de witte jas nog. Nee, om een verlenging te kunnen spelen. Een chemo om de verlenging nog op een waardige manier te kunnen spelen bedoelde hij. Een penaltyserie zit er dit keer niet in. De wedstrijd is na de verlenging definitief verloren.
Game over. Hard. Keihard.
Monique voelt zich momenteel nog goed genoeg. Voor ons is dit onderwerp gewoon bespreekbaar. Spreek ons er gewoon op aan. Wij proberen ons dagelijks leven zo normaal mogelijk op te pakken dat betekent ook dat ik mijn werk ‘gewoon’ doe. Zoek je een huis, heb je verkoopplannen of een taxatierapport nodig dan ben ik gewoon beschikbaar. Graag zelfs. Voor mij een prima afleiding. Ondanks onze perikelen willen mijn vrouw en ik u prettige feestdagen wensen. Het leven is betrekkelijk. Dat is maar weer eens bewezen. Pluk de dag en geniet van het leven.
Mario en Monique
Wil je reageren op deze column? Doe dat dan vooral en contact ons via redactie@voetbalinhaarlem.nl.
MARIO DE VRIES, 1963. Opgegroeid in Den Haag doch voornamelijk Haarlem. Makelaar in Haarlem en omgeving en scheidsrechter namens de KNVB. Voetbalde bij TYBB, Onze Gezellen en Alliance ‘22. Thans nog voetballend bij de Voetballende Vaders van DSS. Fan van Voetbal Inside en Sierd de Vos. Voetbalgek.
