Mitchel Geeven: acht maanden later

7 mei 2022. 01.15 uur. “Onderweg om Mike de Groot af te zetten op de Rijksstraatweg in Haarlem. We kwamen vanaf het station, nadat we met een groep vrienden een heerlijke avond hadden bij de Vrienden van Amstel. Mijn vrouw kwam mij op halen en het leek Mike wel zo verstandig om mee te rijden.”

“Ik zag ter hoogte van Timmy een auto raar zwenken, een geparkeerde auto raken en zag hem op ons afkomen. Reageren was voor Aziza onmogelijk. Ik raakte voor een korte periode bewusteloos en toen ik bijkwam lag Mike bij mij op schoot en het enige wat ik voelde was een onvoorstelbare pijn. Ik kon alleen maar schreeuwen zo’n verschrikkelijke pijn en de angst om Aziza en Mike en ook om mijn kinderen. Ik realiseerde mezelf niet eens dat ik nog in leven was, zo overheersend was de pijn, maar ik kon ook geen kant op. Ik zat volledig bekneld.”

“Mike kwam bij en hij maakte hetzelfde door als ik, ook hij werk gek van de pijn. Politie en ambulance waren snel nabij en gelukkig ook Bob de Groot en Perry Windt. Zij kwamen vanaf een ander festival en reden toevallig over de Rijksstraatweg met een taxi en moesten stoppen voor het ongeluk. Zij stapten uit, maakten zich bekend en werden door de politie naar de auto gebracht. Voor hen moet de aanblik afschuwelijk geweest zijn. Ze lieten zich niet door de politie tegenhouden en bleven op ons in praten.”

“Aziza en Mike werden naar een ziekenhuis gebracht, terwijl ik door de brandweer uit het wrak gezaagd moest worden. Uiteindelijk kon ook ik naar het ziekenhuis gebracht worden. Gelukkig bleef Perry nog bij mij, die door de ouders van Mike naar mij was gebracht.”

“Dan lig je in drie verschillende ziekenhuizen je af te vragen hoe gaat het met de anderen. Mijn moeder was snel in het ziekenhuis en Perry trad op als een soort liaison en gaf de informatie door. Daar hoorde ik dat Mike al op de operatietafel lag, terwijl ik te horen kreeg dat ik 2 gebroken rugwervels had en zeer zware kneuzingen aan ribben en bekken. Aziza had een gebroken pols en wat andere verwondingen en heel veel emoties.”

“Na drie dagen kwamen de artsen vertellen dat ik onvoorstelbaar veel geluk had gehad en dat de vooruitzichten redelijk positief waren, al kun je jezelf daar nauwelijks iets bij voorstellen.”

“Dan begint het revalidatieproces. Ik ben begonnen met fysiotherapie en ben ontzettend dankbaar dat ik bij EMS Lijf Café in Santpoort terecht kwam. Ik heb opnieuw moeten leren lopen en zitten. Ik ben dat proces ook met een heel positieve mindset ingegaan en tot mijn verbijstering zeiden de fysiotherapeuten, dat ik in november mijn eerste voetbalwedstrijden weer kon spelen, iets waar ik toen helemaal nog niet mee bezig was. Er waren zoveel zorgen, ik was net als ZZP-er begonnen, net naar een nieuw huis verhuisd, kortom veel financiële zorgen.”

“Dankzij familie, vrienden, mijn club SVIJ, bestuur, selectie en de ouders van mijn ploeg de 0-12, maar ook door de familie De Groot, die zelf met hele grote zorgen zaten en ook de steun van de selectie van OG, ben ik toch door het proces gekomen.”

“Je vraagt me of ik bang of angstig ben? Dat is niet het geval. Ik ben wel heel emotioneel geweest omdat ik er niet voor het gezin kon zijn. Het verklaart ook de woede die ik voel jegens de veroorzaker van het ongeval, die op geen enkele wijze een blijk van medeleven heeft getoond, ook niet kwam opdagen bij de eerste rechtszitting, waarschijnlijk omdat hij andere zaken belangrijker vond. Gelukkig kan ik er veel over praten met mijn ouders en andere familieleden en natuurlijk met Aziza.”

“Ik sta nu weer op het voetbalveld, maar moet daar ook heel veel dingen voor laten. Herstellen duurt best nog wel lang en je mag rustig weten dat daar ook heel wat slapeloze nachten bij zitten. Stukje voor stukje gaat het beter. Ik heb inmiddels een nieuwe baan gevonden met veel zittend werken. Is ook een concessie, die ik heb moeten doen want ik heb altijd buiten gewerkt en zit nu op kantoor, maar toch ben ik heel dankbaar voor de kans die mij hier wordt geboden.”

“Het is ook heerlijk de 0-12 weer te mogen trainen bij SVIJ. Een zeer talentvolle groep met fantastische ouders, waarvan er ook een aantal op behoorlijk niveau hebben gevoetbald. Is niet altijd makkelijk, maar wel leuk.”

“Tegen DSK heb ik vanaf het begin mogen starten en als je dan ziet dat de wisselwerking met bijvoorbeeld Alex er nog steeds is en je 2 keer kunt scoren, misschien wel voor mij de belangrijkste goals uit mijn leven. Dat gaf zo’n fijn gevoel.”

“Voor 2023 hoop ik vooral te genieten van het leven met mijn gezin, familie en vrienden. Ook hoop ik dat het mij gegund is om nog lang te kunnen blijven voetballen en sporten in zijn algemeenheid. Ik heb het padellen ontdekt en dit is heel goed voor mijn bewegingsapparaat. Al zijn Alex, Leon en Germaine wel verder, maar ik kom eraan.”

“Mijn grootste wens is dat het met Mike goed komt. Beetje bij beetje gaat hij vooruit en moge 2023 voor hem uiteindelijk een heel goed jaar worden.”

Tekst: Peter Barzilay

Natuurlijk wens ik een ieder die mij gesteund heeft een heel gelukkig en vooral gezond 2023.
Mitchel Geeven