Nieuwe netten, nieuwe ballen, nieuwe sponsor dus nieuwe kleding, nieuwe spelers en ga zo maar door. Dit geldt waarschijnlijk voor bijna alle verenigingen in Nederland. Zo was ik laatst voor inspectiewerk ergens richting de Duitse grens vlakbij het gehucht Munnikemoer. Diverse gemeentepanden werden aan een inspectie onderworpen, zo ook de plaatselijke voetbalvereniging.
Rond acht uur ’s ochtends reed ik de parkeerplaats op van vvMVA, de trots van de omgeving. Een iel zonnetje probeerde dapper de lichte bewolking te doorbreken. Verbaast keek ik om me heen. “Geen kunstgras,” mompelde ik in mijzelf en liep door naar de kantine. In de kantine zaten een paar oude dames en nog oudere heren aan de koffie. “Goedemorgen,” zei ik beleefd en stelde mijzelf voor en vertelde wat ik kwam doen. Één van de dames stond op en zei “goedemorgen jongeman, je bent er vroeg bij. Wil je een bakkie?” “Alstublieft mevrouw,” antwoordde ik en ging bij ze aan tafel zitten. Een sterke bak koffie met een stuk koek was mijn deel.
Krijtkar
Het gesprek kwam al snel op voetbal uit en ik zei dat ik verbaasd om mijn heen had gekeken om alleen maar echte voetbalvelden te zien. “Ja,” zei een oude heer. “De grasvelden van MVA worden geroemd om hun kwaliteit. Daar doen we een hoop voor. Kijk daar, langs de vlaggenmast loopt Hilbert met de krijtkar. Hij loopt al sinds zijn pensionering in 1994 achter de kar. Elke week en iedere vrijdag, want op donderdag komt de gemeente maaien. Zijn broer Harke doet hetzelfde in Gasselterboerveenschemond”. De oude heer stelde zich voor als Gart-Jan en wees naar de overige leden van de ronde tafel. “Die twee dames zijn de gezusters Noorderlangs. Zij beheren de wasruimte. De was van de zondagselectie wordt al jaren door hen gewassen. Opa Noorderlangs was één van de oprichters van MVA. “Naast de gezusters zit mijn vrouw. Ze staat al jaren achter de bar en haar zuster doet met haar man Teun de keuken. Je ziet, het is een echte familie.” Ik knikte en vertelde waar ik actief was als keeperstrainer en bestuurslid.
Na mijn tweede kopje koffie met een stuk kruidkoek moest ik toch echt aan het werk. Gart-Jan gaf mij de sleutels mee en vertelde waar ik alle technische ruimtes kon vinden. “Let maar niet op de bedrijvigheid,” zei hij nog. “Het is het begin van het seizoen en we moeten alles nog opstarten. Eet je straks een bammetje mee?” vroeg hij. “Als het geen probleem geeft,” zei ik beleefd. “Luister jochie, anders vraag ik het toch niet. Wit of bruin brood onder je eitje?” “Wit alstublieft.” en ik ging aan het werk.
Trainingshesjes
Wat mij opviel was dat de vrijwilligers weliswaar oud, maar in grote getale aanwezig waren om hun club weer toonbaar te maken voor het nieuwe seizoen. Ik zag Gart-Jan de doelnetten ophangen, ik hoorde de ballenpomp de druk opbouwen om de ballen weer op de goede druk te krijgen en ik zag de gezusters Noorderlangs al kibbelend de trainingshesjes te drogen hangen. “Dan ruiken ze weer lekker fris aan het begin,” zei de ene. “Ja,” zei de ander, “dan ruiken ze weer lekker fris.”
Tijdens het middageten met huisgemaakte groentesoep van Annegien en een lekker gebakken eitje met spek op brood kwam het gesprek weer op de vrijwilliger. “Weet je,” zei de man die met Gart-Jan de netten had opgehangen, “iedereen wil maar geholpen worden. Het is maar binnenhalen en niets ervoor terug willen doen. Tuurlijk hebben de meeste mensen het druk, maar als je ze vraagt om wat te doen voor de club, kunnen ze niet want ze zijn een weekend weg of ze moeten boodschappen doen.” “Wij doen het met liefde voor ons cluppie,” ratelde Teun verder. “Ik maak schoon, ik pomp de ballen op en ik open op zaterdag de kantine.” Teun wijst naar een ander man die stil van zijn soepje geniet. “Warmolt opent en sluit op zondag en op maandag maakt hij de toiletten schoon. Zo doen wij met de oudjes nog een hoop werk. Vooral omdat we het leuk vinden.” En iedereen zat instemmend te knikken.
En zo is het natuurlijk. Zo in het begin van het seizoen waarbij alles en iedereen weer moet opstarten. Selecties zijn al vanaf begin augustus of zelfs eind juli in training. Midden in de vakantie zijn zij begonnen en bij de meeste clubs was alles al klaar om te starten. Met dank aan die ene vrijwilliger, die alles voor zijn club overheeft.
In de verte onder de stralende zon liep Hilbert met zijn krijtkar.
Paul Cramer
Wil je reageren op deze column? Doe dat dan vooral en contact ons via redactie@voetbalinhaarlem.nl
PAUL CRAMER, 1966 (Santpoort). Werkzaam als elektrotechnisch inspecteur bij Croonwolterendros. Gevoetbald bij sv CTO ’70 te Duivendrecht, APGS in Amsterdam en in de woensdag 3 van SVIJ. Gehuwd en vader van drie kinderen. Nu keeperstrainer bij VVH Velserbroek en jeugdvoorzitter bij vv CTO ’70.