Het veldspel is nog niet op het niveau van vorig seizoen, maar Velsen draait ook dit seizoen vooralsnog behoorlijk mee in de eerste klasse. Met een (gedeelde) derde plek op de ranglijst als beloning.
Het laatste fluitsignaal zorgde voor een bevrijdend gevoel bij de staf en supporters van Velsen. Het hechte collectief trok met een 2-1 zege het uiterst attractieve duel over de streep nadat Velsen het laatste half uur met 10 man het duel moest spelen.
Even leek het er op dat een mega-uitslag in de maak was. Rory Roode, lekker op dreef, knalde na tien minuten hard raak maar de gasten trokken nog geen minuut later, vanaf de aftrap, het duel weer in evenwicht. Drie minuten later echter was het Sonny ten Hoope die na een corner van dichtbij 2-1 aantekende. Het was een wonder dat bij rust Velsen al niet op rozen zat. Daniel Zuiverloon stoomde op zoals in zijn beste tijd over de rechtervleugel maar een combinatie van goed keeperswerk, het adequaat blokken van schoten, getreuzel en onzorgvuldigheid bij de afronding, liet de robuuste ploeg uit Warmenhuizen in leven. Velsen speelde een uiterst attractieve eerste helft waarbij geen enkele speler verzaakte en het getoonde veldspel op veel bijval kon rekenen op de vanwege het slechte weer volgestroomde en zeer luidruchtige tribune.
Indrukwekkende eerste helft, na rust ‘Operatie Overleven’
Na de hervatting bleef Velsen aanvankelijk makkelijk op de been en zag goalie Pim Quaars op het uur binnen een seconde tot tweemaal toe als winnaar uit de strijd komen. Een cruciale save na later bleek! Nadat scheidsrechter Nelemans even een opstootje met twee gele kaarten afdeed, moest hij seconden later de rode kaart uit zijn borstzak trekken. Sonny ten Hoope ging fel een duel aan en mocht met direct rood inrukken.
VIOS rook bloed en ging verwoed op jacht naar minimaal de gelijkmaker. Het overwicht nam enorme vormen aan maar de jeugdige Velsen-afweer gaf geen krimp. Als de pijlsnelle invaller Jayden Panka iets koelbloediger was geweest, dan had Velsen, ondanks de numerieke minderheid, het duel al veel eerder op slot kunnen gooien. Invaller Jort Nierop raakte ook nog eens de onderkant van de lat en op het tandvlees werd het duel uitgespeeld. De vreugdetaferelen na afloop waren intens en de opluchting immens.
“Ik voelde mij zo schuldig”
Ook Sonny ten Hoope stond doodangsten uit en omarmde gepassioneerd elke teamgenoot die hij maar kon vinden. “Pfff, wat een wedstrijd zeg. Ik voelde mij zo schuldig na die rode kaart. Het leek even voor mij een droomduel te worden. Een assist bij onze eerste goal en dan zelf de tweede scoren. Dat gebeurt mij niet zo vaak, haha. Dan ook nog eens die rode kaart die ik overigens zwaar bestraft vond. Als ik dan zie hoe die jonge gasten zich hielden en manifesteerden, grote klasse. Ik hield het niet meer het laatste half uur. Het was puur overleven. Weer is gebleken: we hebben een team met strijders en ik ben reuze trots op ze,” liet de zielsblije routinier optekenen op een waterkoude middag met wat winterse buien. In het warme clubhuis vond er in ieder geval ongetwijfeld een lange nazit plaats.
Tekst en foto: Hans Akkerman