Criticasters voorspellen trainer Tom Jacob met Schoten directe degradatie. Vrienden verklaren hem voor gek, omdat het instapmoment ongunstig is voor zijn verdere loopbaan. Jacob lapt alles aan zijn laars en gaat vol vertrouwen de competitie in. ,,Ik houd van druk. Schoten gaat verrassen. Ik kan de spelers op mentaal gebied en qua gogme hopelijk veel bijbrengen.’’
Energie
De voetballer Tom Jacob staat nog bij veel supporters op het netvlies gebrand. Een linksbener met passie, energie en Gif. Een speler die als de wedstrijd erom vroeg wat extra’s bracht en desnoods een kaart pakte om het tij te keren. Woensdagavond keek Jacob met trots naar Donny van de Beek die Ajax die passie en energie bracht tegen AEK Athene.
De voetballer Jacob is echter niet meer. ,,Op één van de mooiste momenten in mijn loopbaan promoveerden we met Schoten naar de tweede klasse. Schoten is gewoon 24 jaar een vierdeklasser geweest, vergeet dat niet. Dus dit is een hele prestatie. In dat jaar hebben we alles meegemaakt dat het voetbal mooi maakt. Vreugde, verdriet, ruzies, overwinningen en nederlagen.’’
Doodschop
Op momenten dat het misging stond Jacob op en roerde hij zijn mond. Zoals in de eerste competitiewedstrijd vorig seizoen tegen VVH Velserbroek. Jacob sarde als vrije verdediger enkele tegenstanders waarna een VVH’er de rode kaart kreeg. ,,En desondanks verloren we die wedstrijd tegen 10 man. Toen heb ik iedereen in de kleedkamer even verrot gescholden. Ik was die instelling niet gewend. Ik kwam van EDO. Daar debuteerde ik als 17-jarige. Op de eerste training dolde ik Robin Sprengers, waarna hij me een doodschop gaf. ‘Als je dat nog een keer doet, schop ik je de Planetenlaan op’, zei hij. En de rest, die speelde gewoon door, alsof er niets aan de hand was. Wat een vreemde gasten, dacht ik. Maar in het veld waren ze ook zo. Zij lieten zich door niemand piepelen. Die mentaliteit wil ik nu als trainer ook op mijn spelers overbrengen.’’
Verzorgd spel
Hij vervolgt. ,,Dat zal wel moeten ook. Want de tweede klasse is fysiek sterk. Daar lopen allemaal grote gasten rond. Het is voor ons dan ook niet zinvol om de lange bal te spelen. Wij spelen als promovendus gewoon verzorgd voetbal met veel lopende mensen en we gaan afjagen. Wat ik mijn spelers meegeef is dat de eerste bal altijd naar voren moet. A la Frenkie de Jong.’’ Controleur Jacob heeft wel een nuance aangebracht. ,,Ik speel met twee controleurs op het middenveld. Vorig seizoen was dat alleen Robin de Ridder. Hij kan veel lopen, maar ik kan het hem niet aandoen om als enige controleur te spelen in de tweede klasse.’’
Open boek
Verbaal is Jacob aanwezig en hij zegt – net als elke trainer – eerlijk te zijn. ,,Ik ben een open boek en heb het hart op de tong, dat weet ik. Dat is mijn kwaliteit en mijn valkuil. Als veldtrainer ben ik nog steeds verbaal aanwezig en ben ik druk in de weer om ze tactisch en mentaal wat bij te brengen. Maar ik weet ook wel dat ik tijdens een training een speler geen okkie meer kan geven. Als medespeler deed ik dat wel, dat moet nu een ander maar doen….’’
Transformatie
Als coach onderging Jacob een transformatie. In het verloren duel met Velsen zat de coach als een heuse boedha op de bank. ,,In een van mijn eerste wedstrijden heb ik 90 minuten staan coachen. Dat is onmogelijk en onzinnig. Ik had er in het veld ook een hekel aan als een trainer de hele tijd wat riep. Op een gegeven moment luisterde ik daar niet meer naar. Tegen Velsen was het verschil zo groot, maar wij waren niet compleet, ik wist waar het aan lag. Ik zorg dat ik mijn werk gedaan heb voor de wedstrijd en kan alleen door middel van wissels en omzettingen nog invloed uitoefenen.’’
,,Nadeel is wel dat ik met een hoop energie en explosiviteit in mijn lichaam loop, die ik nog niet kwijt kan. Ik doe verder nu zelf niet aan sport, dus ik moet wel weer wat gaan doen.’’ Hij lacht. ,,Ja, als speler kon ik me goed ontladen en had ik wellicht nog wel meer invloed dan als coach, dan kon ik het vuurtje opstoken of een kegel uitdelen, waardoor de wedstrijd kantelde.’’
Kietelen
,,Ik probeer mijn spelers wel zoveel mogelijk informatie te geven in zo min mogelijk woorden. En ik geef mijn spelers uitleg als ze niet spelen. In de pers zal ik ze nooit afvallen. Simon Evers is mijn voorbeeld. Die kon je op het juiste moment kietelen, afbranden als je onder het gewenste niveau presteerde en dan vervolgens weer voor de hele groep de zevende hemel in prijzen als de prestatie weer verbeterde.
Mentale tik
De slechte voorbereiding ten spijt – ,,we hadden veel afwezigen’’ – gaat hij met zijn staf – Rene Stuur, Dick Piers en Sjaak Jacob – en de jonge selectie vol vertrouwen de tweede klasse in. ,,Zondag gaan we met de limousine naar ZAP. Dan hebben we de eerste mentale tik al uitgedeeld. En daarna spelen we twee keer thuis. Daar moeten we een onneembare vesting worden.’’
Tekst: Peter Brink
Foto: Voetbal in Haarlem