Of we het nu leuk vinden of niet door eeuwenlange calvinistische invloeden zijn we een volk geworden dat zich aanpast. Niet gek doen, niet met je kop boven het maaiveld uitsteken en soms zelfs je laten domineren door minderheden op het gebied van normen, waarden en tradities.
We kunnen er niets aan doen, het is nu eenmaal onze volksaard. We passen ons eerder aan anderen dan andersom. Dit is geen politieke column, maar aanpassen komt ook voor in de sport.
Ik heb genoten van een heerlijke sportzomer. Criticasters hebben het over een festival van B-sporten. Ik heb genoten van de diversiteit. We willen allemaal dat jeugd en ouderen meer gaan bewegen. Deze spelen hebben aangetoond dat er een breed scala is, waarbinnen gesport kan worden.
Natuurlijk heb ik me als kijker ook aan moeten passen. Op enig moment zag ik een meisje liggen spartelen op de grond en ik dacht waar blijft de hulp, want ik vermoedde dat het ging om een epileptische aanval. Echter er kwamen twee behoorlijke gezette mannen het podium op, die in plaats van te helpen iets begonnen te rappen door hun microfoon. Het bleek de sport Break te zijn. Ik heb het geprobeerd, kijken dan, maar iedere keer als ik dacht dat partij A had gewonnen gingen alle punten naar partij B.
Wat mij is opgevallen dat er verschil zit in het kunnen aanpassen en de prestaties. De Nederlandse zeilsters en zeilers zijn uitstekend in staat zich aan te passen aan de omstandigheden, ook de roeiers kunnen dit. In de andere sporten zijn het juist degenen die zich niet aanpassen die scoren.
Alle openwater zwemsters pasten zich aan elkaar aan en dachten ik vind het wel best, maar ga echt niet proefzwemmen in dat open riool. Van Rouwendaal dacht, prima dat jullie dat niet doen, maar ik duik er wel in. Tijdens de race profiteerde zij optimaal, omdat ze wist hoe de stroming was, met als resultaat goud. Wel bizar dat zo’n race vroeg in de ochtend start op een moment dat Parijs massaal de toiletten doortrekt.
Echte winnaars passen zich niet aan. Zij gaan uit van hun eigen kracht en de wijze waarop zij hun in vele trainingen beoefende tactiek toepassen. Een Lavreijsen liet de hele wereld achter hem aan sprinten. Van Sifan Hassan kreeg de hele atletiek wereld spontaan buikkramp. De hockeydames onder enorme druk als favoriet, tegenstanders pasten zich aan, zij niet! Onze 3×3 basketballers klopten de hele wereld met soms een quasi nonchalante houding. Zo zijn er meer voorbeelden.
Daarom heb ik mezelf zo verbaasd over onze atletiektoppers, waar ik waanzinnig veel respect voor heb hoor. Waarom, waarom ga je dan de tactiek die bewezen heeft goed te zijn en je naar toptijden en topposities brengt in je belangrijkste race veranderen? Waarom pas je jezelf aan? Ik had het nog willen zien als Lieke Klaver in haar race normaal was gestart om een goed eindschot over te houden. Voor Femke Bol geldt dit nog extremer, haar eindspurt is fenomenaal, en toch in de finale ga je als een gek van start en blaas je jezelf op, dit heb je nog nooit gedaan. Wat het resultaat geweest zou zijn als beiden zich niet hadden aangepast zal een vraagteken blijven.
Is het angst die dan regeert? Is het onze volksaard? Ook in het voetbal zijn er legio voorbeelden. Ik haal er twee aan. Ajax tegen Tottenham helemaal in het momentum. Finale in handbereik echter aanpassen, terugtrekken en weg finale.
Het Nederlands elftal in Qatar, 2-2 maken ook het momentum hebben, heel aanvallend gewisseld en vervolgens de 2-2 verdedigen met uiteindelijk geen resultaat waarom deze angst. Waarom dat aanpassen?
Uitgaan van je eigen kracht en visie ,dat zou het uitgangspunt moeten zijn en niet dat zo vaak maar aanpassen aan de tegenstander, omdat die misschien sterker is. Heb vertrouwen in je eigen kracht, straal dat uit. Uiteindelijk kun je dan verrassen en zegevieren en mocht dat niet lukken zul je uiteindelijk tevreden zijn met een gevoel van we hebben er alles aan gedaan. Dit is beter dan je na aanpassingen af te vragen, wat nu als we wel van onszelf waren uitgegaan.
Het was een geweldige sportzomer in een breed spectrum met voor ieder wat wils. Ik hoop op een mooi jaar op de velden en in de wetenschap dat voor iedereen succes een utopie is, wil ik wel dat je geniet van je sport ondanks tegenslag, ondanks trainers, die je niet begrijpen, dan komt toch naar voren dat je jezelf misschien een beetje moet aanpassen.
Peter Barzilay
