Paul Cramer (1966 Santpoort). Werkzaam als Technical Coördinator bij AREPA Inspexx. Gevoetbald bij sv CTO ’70 te Duivendrecht, APGS in Amsterdam en in de woensdag 3 van SVIJ. Gehuwd en vader van drie kinderen. Nu keeperstrainer bij VVH Velserbroek en jeugdvoorzitter bij vv CTO ’70.
Vanuit de bestuurskamer op de 1e verdieping kijk ik naar de wedstrijd van de JO15-1. Een wedstrijd die volgens de kenners (en dat zijn er nog al wat) alle kanten op kan gaan. De nr. vier tegen de nr. zes en het verschil in punten is twee. Het is inderdaad een heerlijke wedstijd om naar te kijken. Er komt al een beetje systeem in het spel van beide ploegen en de altijd maar blind naar voren bal zie je niet meer.
Halverwege de eerste helft komen twee spelers in een duel waarvan er één ietwat geblesseerd, maar wel huilend en naar zijn been grijpend naar de grond gaat. Direct staat de scheidsrechter verzorging toe en de trainer / coach komt het veld in gestrompeld met de waterzak. Ik zie het gebeuren en vol verbazing aanschouw ik het vervolg en heb gelijk voer voor een column.
De trainer / coach komt bij de speler aan die met een van pijn vertrokken gezicht op de grond ligt. De waterzak wordt op de grond gedeponeerd en ik zie trainer vragen waar de pijn zit. De speler wijst naar zijn enkel en daar voltrekt zich een wonder. De spons wordt uit de zak gehaald en na drie keer wrijven en vijf keer de spons uitknijpen springt de speler op en kan daarna weer volle bak de honderd meter binnen twaalf seconden lopen.
Peinzend kijk ik het tafereel aan en mijn gedachten gaan op de loop. Niet dat ik alles fantaseer, maar dit ritueel intrigeert mij. Iedere week worden er ruim 32.000 wedstrijden gespeeld. Ja u leest het goed, ruim 32.000 wedstrijden met gemiddeld elf spelers per team. Dit komt al snel neer op 352.000 voetballers. Per wedstrijd zal de leider, trainer, goedwillende ouder of de verzorger misschien twee maal per wedstrijd het veld in lopen of rennen met de zo belangrijke waterzak en met de nog veel belangrijkere spons erin. Na de behandeling is de speler als herboren en is de nieuwe Johan Cruyff of Christian Coleman opgestaan. Hoe kan dit. Komt er genezend water uit de kraan, is de spons ingestraald door een medium ala Jomanda, heeft meneer pastoor het water wat in de zak zit gewijd. Ik weet het niet. Wat ik wel weet en iedere week weer zie, is dat na de behandeling met al dan niet gewijd water de speler helemaal beter is.
Wat denkt de geblesseerde speler als hij de waterzak met spons ziet en wat denkt de speler wanneer hij de natte spons tegen het pijnlijke gedeelte voelt wrijven en schuren. Er komt een zaligmakende glimlach op het gezicht van de speler en je ziet de speler ontspannen. Op zijn rug liggend laat hij de verzorging over zich heen komen. Om daarna als een springveer op te staan en door te voetballen.
Wat doet de trainer, coach, leider of verzorger in de kleedkamer met die waterzak. Murmelt hij een bepaalde spreuk, gooit hij er flaconnetje met water uit de kerk erin of mengt hij het water met herstelpoeder zoals Prym. Ik ging er altijd vanuit dat de kraan werd opgezet en de zak werd gevuld. De uitgedroogde spons zoog zich vol met water en de wedstrijd kon beginnen. Dit alles kan ik gewoon over boord gooien. Vanaf nu zal ik de waterzak met gepaste eerbied behandelen. Ik zal dit opnemen met Gerard V. de verzorger van de zondag één. Ik hoop dat hij mij meeneemt in de magie van de spons.
Paul Cramer
Wil je reageren op deze column? Doe dat dan vooral en contact ons via redactie@voetbalinhaarlem.nl.
