Wel mooi hoor. Met zo’n column kan je echt je gal even legen, of is dat geen Nederlands? Spuwen dan, ook goed. Maakt mij het uit. De twaalfde man! Wie zijn dat? Of beter wie is dat? Nou als scheidsrechter van de KNVB heb je de eer om elke week de twaalfde man te ontmoeten.
Meestal zijn het niet de oud-eerste-elftal spelers en is het niet de voorzitter. Nee, de twaalfde man heeft meestal een V&D trainingspak aan, heeft gek genoeg een bril en draagt de schoenen waarvan je nooit had verwacht dat ze verkocht zouden worden.
Voorheen haalde je de twaalfde man een minuut of tien voor aanvang van de wedstrijd even in de kleedkamer. Even de neuzen dezelfde kant op. Laten weten wat ik van hun verwacht, laten weten wanneer ze wel mogen vlaggen en vooral wanneer ze niet mogen vlaggen. Gek eigenlijk want de 12e man hoort elke week hetzelfde deuntje, hetzelfde melodietje. En ze blijken hardleers, stekeblind en stokdoof. Ik haal ze dus niet meer in de kleedkamer. Ben je gek.
Laat ze even denken! Strooi verwarring! Geef ze vooral geen houvast en laat je niet kennen. Mijn praatje voor de aftrap is kort maar krachtig. Ik de zestien, jij de achterlijn (scheelt mij 8x16x2x2 = veel meters). Niet vlaggen voor overtredingen en ga vooral door voor als ik het anders zie. Het helpt!! Het helpt echt…
Ik moet zeggen dat ik een aantal wedstrijden achter elkaar echt iets aan mijn assistenten (want daar gaat deze column over) heb gehad, al denken de tegenstanders daar anders over uiteraard. Ik vertrouw mijn assistenten totdat ik ze niet meer kan vertrouwen. Dan wordt de assistent ineens een grensrechter. Snap je?
Laatst weer… Ik een doelpunt afgekeurd wegens buitenspel op advies van mijn assistent (zo noem ik hem dan). Zijn uitleg was billijk en ik had het zelf niet geconstateerd. Wat moet ik doen vroeg ik hem. Geen goede vraag natuurlijk maar je moet wat. “Ja jij bent de scheidsrechter!” antwoordde hij. Oeps, deze was confronterend! Ik doelpunt afgekeurd, maar daar snapte de aanvallers uiteraard niets van.
Gedecideerd verdedigde ik mijn standpunt waarna we verder konden. Door deze beslissing (het was vroeg in de wedstrijd) heb ik deze grens – eeehh assistent – in het verder gaan van deze wedstrijd op geen foutje meer kunnen betrappen!
De man met V&D pak en met Scapinoschoenen aan de andere kant echter vond het nodig om in de rust te vertellen dat ik het niet goed gezien had. Op 50 meter afstand – “Heb jij nou een nieuwe bril??” – kon hij zien dat er geen sprake was van buitenspel. Zijn trainer zei nog: “Hans, houd nou je bek”. Maar het kwaad was al geschied.
Ik zei nog: “Als jij dat lijntje nou in de gaten houd doe ik het echte werk.” Begreep hij niet helemaal. Ja, je hebt er voor doorgeleerd of niet. De tweede helft kwam mijn ultieme moment van wraak. Achterbal gaf de Scapinoballetdanser aan. Met een glimlach op mijn gezicht gaf ik een corner en ik had nog gelijk ook. Heerlijk!! Zijn blik wist ik natuurlijk handig te omzeilen maar ik had niet het idee dat wij samen nog even naar de Chinees zouden gaan.
De wedstrijd verliep verder prima, hetgeen onder andere bleek uit het handen schudden na de wedstrijd. Lekker moment is dat. Affluiten en de mannen de handen schudden die mij bedanken voor het tot een goed einde brengen van de wedstrijd. De assistent gaf mij een schouderklopje. Van de grensrechter kreeg ik mijn vlag terug en een hand. Ik gaf hem een knipoog. Zie je wel, het is een leuke hobby. Ga vooral fluiten!
Mario
MARIO DE VRIES, 1963. Opgegroeid in Den Haag doch voornamelijk Haarlem. Makelaar in Haarlem en omgeving en scheidsrechter namens de KNVB. Voetbalde bij TYBB, Onze Gezellen en Alliance ‘22. Thans nog voetballend bij de Voetballende Vaders van DSS. Fan van Voetbal Inside en Sierd de Vos. Voetbalgek.