Tante Hannie grootste afwezige zondag bij Velsen

Tante Hannie Looij kan zondag niet naar Velsen ‘Wat zonde. Velsen is mijn familie en familie is toch het mooiste wat er is.’

RKVV Velsen treft zondag SDO. Een wedstrijd zonder publiek vanwege coronaverordeningen. De thuisploeg mist de geblesseerden Mischa Plug, Jurjen Dikker en Daniël Zuiverloon, maar de grootste afwezige is Tante Hannie. Voor het eerst in bijna vijftig jaar heeft de vrijwilligster als het eerste elftal speelt een vrije zondag. ,,Ik denk dat ik zondag maar op visite ga bij mijn zoons en kleinkinderen.’’

Ritueel

Het is een ritueel dat ze al bijna vijftig jaar volgt. Op zondagochtend pakt Hannie Looij -76 jaar- in Santpoort de fiets en rijdt naar de Wollf- en Dekenlaan in Driehuis. ,,Ik vind het heerlijk om in het weekend bij Velsen bezig te zijn. En ik spreek veel mensen. Ik heb altijd interesse in mensen gehad.’’

Maaltijd

Naast haar werk achter de bar bereidt ze wekelijks een maaltijd voor de selectie. Ze is als de verzorgende ouder die het haar kinderen aan niets laat ontbreken. Maar ze is nog ongewis of ze zondag die rol wel kan vervullen. ,,De voorzitter Marc Bosman zou mij nog bellen.” Zucht: ,,Als ik geen toegang krijg tot het complex dan bereid ik de maaltijd maar thuis voor. Die jongens moeten toch wat te eten hebben voor de wedstrijd!’’

Gezicht

Voorzitter Marc Bosman: ,,Hannie is hét gezicht van Velsen. Ze kent iedereen en als je tien jaar of langer naar een andere club bent geweest en je komt terug dan ontvangt ze je met dezelfde hartelijkheid. Het is nu zwaar voor iedereen binnen de club, maar extra zwaar voor Hannie. Velsen is echt haar uitlaatklep.’’

Bevoorrecht

Tot januari van dit jaar deed ze al haar diensten gezamenlijk met haar echtgenoot Frans, die afgelopen januari overleed. ,,Iedereen is met bepaalde talenten op de wereld gezet. Ik ga graag met mensen om en bij Velsen kan dat. Ik ben mijn Fransie erg dankbaar dat we dit zo lang samen hebben mogen doen. Hij is nooit ziek geweest. Ik heb er nog veel verdriet van, maar we mogen ook dankbaar zijn dat hij zo’n mooi leven heeft gehad. Nu nog voel ik me bevoorrecht dat ik dit werk mag doen. Ook al is het dan zonder hem.’’

Jubileumcommissie

Het is allemaal 48 jaar geleden begonnen. Het was bij het vijftigjarig bestaan van Velsen. Samen met Peter Nijssen, Guus Hermans en ome Piet de Ruyter zijn we toen in de jubileumcommissie gaan zitten. En vandaar uit kwam er steeds meer op ons af.’’

Hannie startte met een snoeptafeltje in de hoek van de kantine, maar sprong al snel bij achter de bar. Een wens kwam in vervulling. ,,Ik had altijd al graag mijn eigen winkeltje willen hebben.’’

Winkeltje

Dat winkeltje groeide de afgelopen jaren uit tot een kleine micro-economie. Samen met haar man werkte ze op zondag van 9.15 tot 20.30, maakten ze op maandag de kantine schoon, op dinsdag waren er afspraken met de leveranciers, woensdag werd er even een extra bardienstje gedraaid voor de moeders van de jeugdvoetballers, donderdagavond wilde de eerste selectie na de training graag een biertje en een balletje gehakt, vrijdag was de dag van de boodschappen én van de klaverjasavond en op zaterdag gingen ze naar hun kleinkinderen -Mitchel, Connor en Andy- kijken. Of naar Nadine en Rick.

Trots

Het meest trots is ze op haar twee zoons Paul en Frank. ,,Die zijn Velsen altijd trouw gebleven. Ook al gingen er negen selectiespelers naar een andere club. Zij bleven.’’

Familieclub

Na het plotselinge overlijden van haar man. ,,Binnen veertien dagen hebben we afscheid van hem moeten nemen’’, stond ze al snel weer achter haar vertrouwde bar.

,,Ik krijg nu veel hulp van andere vrijwilligers en van de dames- en herenafdeling. Maar veelal gebeurt dat in wisseldiensten.

Velsen is een groot deel van mijn leven, dat laat me niet meer los. Een echte familieclub en familie is het belangrijkste dat er is. Zolang ik het kan doen, blijf ik het doen. Ik ben gezond en wat moet ik anders: thuis gaan zitten?’’

Zondag

Nu de coronamaatregelen haar de toegang tot het complex verbieden is de vraag: Wat zij zondag gaat doen. Een korte stilte valt. Het is iets waar ze de afgelopen 48 jaar nooit over heeft nagedacht. .,Ik denk dat ik zondag op visite ga bij mijn zoons en kleinkinderen.’’

Tekst: Peter Brink