Het was een zondag vrij recent geleden, dat ik hem op zijn ATB langs IJmuiderslag zag fietsen. Bandana om het bezweette hoofd, zwoegend tegen de helling op. 80 jaar en in een behoorlijke vorm. Ik bedacht mezelf, tsja hij was altijd bezig om fit te blijven, om zo lang mogelijk te kunnen genieten van zijn passie voetbal, zowel actief (vroeger) als passief (nu).
Het brengt bij mij veel herinneringen naar boven. Ik stond met mijn vader en broertje (jaartje jonger) op zondag met heel veel anderen, altijd bij de thuiswedstrijden van Stormvogels te kijken. Op het hoogste amateurniveau kwamen duizenden mensen af. Het was helemaal feest bij ons thuis als er gespeeld werd tegen mijn vaders vorige club HRC en de hele familie uit Den Helder overkwam.
Voor me zie ik de beelden van mijn helden van toen. Fred Dikstaal met zijn verwoestende schot. De hardheid van Ben Freriks. De fluwelen techniek van Ab van Son en Herman Seegers. De schitterende kopgoals van Ton Zwart en de snelheid van Theo Engels. En zo lang ik het me kan herinneren achterin altijd dat gedrongen rotsblok Cees Glas.
Hoe ik ook terugdenk aan Stormvogels altijd is daar Cees Glas. Als speler, als trainer, als coördinator, als scout, maar vooral als mens. Ik denk dat Cees 1.000 wedstrijden voor Stormvogels heeft gespeeld en als dat niet zo is had hij dat graag willen doen. Cees doet alles voor het voetbal.
Mijn broertje en ik waren zes en zeven jaar toen onze vader, niet die uit dat boek, maar onze vader, ons apart nam en zei: “Mannen jullie vader heeft een belangrijke baan en moet iedere dag naar Schiedam. Ik moet daar heel aankomen, dus als Cees aanbelt ben ik niet thuis begrijpen jullie dat?”. “Natuurlijk pap”, zeiden wij in koor. Een dag later stipt 18.30 uur werd er aangebeld en riepen wij in koor: ”Pap, Cees is er”. Dus ging hij weer mee om met een groep van Stormvogels op het strand te trainen om later op de avond weer strompelend thuis te komen. Wij lagen natuurlijk braaf in onze bedjes.
Ook mochten wij in onze club tenues met nog 8 jeugdleden een erehaag vormen bij de bruiloft van Cees. Eerst op het bordes bij het stadhuis en daarna op naar Du Commerce voor cola en een zak chips.
Nadat er na 100 jaar een einde aan zijn carrière als voetballer was gekomen ging Cees zich toeleggen op het trainersvak. Ik trainde inmiddels de jeugd bij Stormvogels. Met tot Cees zijn afgrijzen, zoals hij altijd zei, twee zwemdiploma’s en een doktersbriefje, en zag hem regelmatig oefenen in het donker op zijn eigen vaardigheid. Ook daar zag je die inzet en mentaliteit terug. Ten koste van alles zijn doel willen bereiken. Rauw en onverschrokken. Af en toe vroeg hij of hij een keeper en een paar spelers voor wat oefeningen mocht gebruiken. Die ik natuurlijk direct afstond.
Hij werd trainer bij verschillende clubs en bereikte uiteindelijk het hoogst haalbare, Coach Betaald Voetbal. Toen maakte hij de stap, die hij misschien niet had moeten maken. Hij werd Hoofdtrainer bij Telstar. Je gaat dan je eigen rauwe, onverschrokken mentaliteit over brengen naar professionals uit de Eerste Divisie. Tegelijkertijd ga je innoveren. Zoals spelers al warm laten lopen na het eerste fluitsignaal om optimaal warm te zijn op moment van invallen. Je introduceert de Cooling-down. Toen nog een behoorlijk nieuw fenomeen en dan word je geconfronteerd met een duidelijke andere mentaliteit binnen je spelersgroep. Zij waren daar gewoon niet aan toe en behandelden hun trainer vrij respectloos.
Cees was teveel een gentleman om daarmee om te kunnen gaan en ging terug naar de amateurs, al heeft hij Stormvogels en Telstar nooit losgelaten en is hij bij beide nog actief. Misschien moet je nooit instappen bij de club in je eigen stad en had een andere club beter geweest. (Tekst gaat door onder foto)
We kwamen elkaar veel tegen op de diverse voetbalvelden in en buiten de regio, omdat we altijd op zoek waren (zijn) naar jeugdspelers met talent, die onze teams (clubs) beter konden maken. Dan stonden we naast elkaar en steevast brak Cees heel kunstig zijn appel in tweeën en gaf mij de helft in een poging mij gezond te maken.
Met de onvoorwaardelijk steun van zijn grote liefde Jopie, die hij na zijn scheiding ontmoette, is Cees doorgegaan in het amateurvoetbal. Als hoofdtrainer, als scout, als adviseur en hoewel door sommige criticasters beticht als zakkenvuller leverde hij altijd. Kinnesinne en jaloezie is niet vreemd in de voetballerij, maar hij stond en staat daar boven.
Inmiddels is hij nog altijd actief bij Telstar. Naast de passie voor voetbal is er, mede door toedoen van zijn vrouw, ook nog het aspect mode bijgekomen. Altijd tip-top. Ik hoop dat ze nog lang van elkaar en het voetbal kunnen genieten en neem mijn pet af voor zijn loopbaan. Al is hij nooit meer als hoofdtrainer in het betaald voetbal actief geweest, misschien een teleurstelling, misschien ook het besef van je eigen kunnen.
Een oude man op een ATB met een bandana om zijn hoofd. Respect!
Peter Barzilay
Foto archief Jan Hoos: Cees Glas als coach bij Syp Sterk strand IJmuiden