De kop zegt het al, de moeders krijgen het voor het zeggen in de voetballerij. Daar waar de edele voetbalsport in vervlogen tijden alleen was weggelegd voor de heer des huizes, die op zaterdag of op zondag de club aanmoedigde waar hij fan van was. Ook waren het in deze tijden de vaders die de trainer en leider werden van de voetballende zoons. Deze vaders vertelden dan met enige trots op maandag dat hun kroost afgelopen weekend een puike match had gespeeld.
Tijden veranderen en zo ook de voetbalsport. In het dubbele huishouden waarbij de taken eerlijk verdeeld worden tussen beide ouders, gaat de moeder op zaterdag ook mee naar het voetbalveld. Dit gebeurde in de reeds besproken lang vervlogen tijden natuurlijk ook, maar toen wisten de moeders nog weinig van het spelletje. De moeders maakten zich druk om de was en om de aardappelen. Tegenwoordig weet paps ook hoelang de aardappelen moeten koken om een kruimige pieper te krijgen.
Maar waar begint nu die voetbalmoederterreur zie ik u denken. Kijk eens om u heen op een reguliere zaterdagmorgen op een willekeuring voetbalveld. Vaders zijn in geen velden of wegen meer te bekennen en de moeders zijn oververtegenwoordigd. Langs de lijn met een zelf meegebrachte thermoskan dubbel getrokken kruidenthee. Nu is de zelf meegebrachte thee irrelevant voor de sport in het algemeen ,maar dit moest mij even van het hart. Waar vroeger de basis in de kleedkamer lag met het gezamenlijk omkleden en de vaders met een kop koffie in de kantine zaten, komen nu de spelers met de moeders al omgekleed in het complete wedstrijdtenue en al op de voetbalschoenen aangelopen. Het argument is dat de kleedkamer een bron van bacteriën is en zij hun bloedjes daar niet bloot aan willen stellen. Dus geen kleedkamer meer en geen blootstelling aan de bacterie.
Helaas wordt er na de wedstrijd ook niet meer gedoucht vanwege de zelfde drogreden. Dat de spelers bezweet en koud in hun vieze bullen weer de auto in worden gepropt maakt niemand uit. Ook tijdens de wedstrijd zie je het terug. Het fysieke contact is bijna uitgebannen van de velden, want we mogen elkaar geen pijn doen en zeker geen tackle maken om een doelpunt te voorkomen, want iedereen moet kunnen scoren. En bij een knullige schop veroorzaakt door de veelvoorkomende onkunde hoor je een gilletje langs de lijn en wil de overbezorgde moeder gelijk het veld in om haar allessie te beschermen tegen de grote boze mensenwereld. De vader daarentegen staat alles stoïcijns te bekijken en mompelt iets over een mannensport en daar worden ze hard van.
De moeders krijgen het ook voor het zeggen in de kantine. Suikers en overige, volgens de overheid, ongezonde etenswaren wordt stelselmatig genegeerd. De sapjes en fruit krijgt langzaam de overhand. Daar waar vroeger de limonade in de rust een opkikker gaf aan de binkies die de longen uit het lijf liepen, wordt nu een vers geperste broccoli in een biologisch afbreekbare beker onder de neus van de voetballer geduwd en onder lichte dwang wordt dit dan opgedronken. Ome Jaap die ooit eens de kroketten in het vet gooide, moet nu stronkjes bleekselderij snijden en groente smoothies maken.
U begrijpt natuurlijk dat ik een klein beetje overdrijf in het bovenstaand stukje. En veel moeders herkennen zich totaal niet in het stereotype beeld wat hierboven geschetst wordt. Veel moeders vinden dit een gedachtekronkel van een ouderwetse voetbalvader die hoognodig met pensioen moet, maar let op. Met een aantal jaar is de suikerhoudende drank en het broodje kroket in de kantine alleen nog maar te bewonderen in de hand van ome Jaap die op een vergeelde foto aan de muur hangt.
Paul Cramer
Wil je reageren op deze column? Doe dat dan vooral en contact ons via redactie@voetbalinhaarlem.nl.
Paul Cramer (1966 Santpoort). Werkzaam als Technical Coördinator bij AREPA Inspexx. Gevoetbald bij sv CTO ’70 te Duivendrecht, APGS in Amsterdam en in de woensdag 3 van SVIJ. Gehuwd en vader van drie kinderen. Nu keeperstrainer bij VVH Velserbroek en jeugdvoorzitter bij vv CTO ’70.