Het zijn rare weken. Het sociale leven ligt grotendeels stil en dus het voetbal ook. Voetbal is even niet belangrijk.
Verbazingwekkend zag ik de reacties voorbij komen toen vorige week donderdag bekend werd dat alle sociale voorzieningen gesloten werden. De een vond het een goede zet. De ander vond het belachelijk. In de groepsapp die wij hebben met trainers uit de regio werd al snel duidelijk dat veel clubs meteen op slot gingen. Een enkele club deed dit een dag of paar dagen later alsnog. Goed zo.
In onze thuissituatie veranderde de afgelopen dagen niet veel. Mijn vriendin werkt in een verzorgingshuis en ik werk in een supermarkt. Dubbel kut dus zou je kunnen zeggen. Twee plekken waar het virus keihard zou kunnen toeslaan.
Als ik naar mijn eigen werk kijk verbaas ik me echt hoe mensen omgaan met een crisis zoals deze. Overlevingsdrang? Zo lijkt het. Ik zie in ieder geval veel dingen gebeuren waar mensen de ander weinig gunnen. Hele schappen worden door 1 persoon leeg getrokken. En de buurvrouw dan? Die kan neervallen.
“Ik doe niet mee hoor aan dat hamsteren!” En ondertussen loopt diezelfde mevrouw met vijf pakken pleepapier de winkel uit…
Hoe we de aankomende periode met Voetbal in Haarlem gaan invullen is nog onduidelijk. De MidWest Cup en O-23 liggen uiteraard stil. Al staan de eerste wedstrijden wel al gepland voor begin april. Kan er dan nog niet gevoetbald worden? Prima. Dan kijken we tegen die tijd wel hoe wel het verder aan gaan pakken. Voetbal is momenteel niet belangrijk.
Tot die tijd. Pas goed op jezelf en je naasten. We zijn er nog lang niet.
Danny Prinsen