De column van Mario: Hey scheids! Hey blinde!

Ik blind? Ik zou zeggen in dat opzicht hebben ze gelijk en dat gelijk krijgen ze dan ook. Geen probleem. In zekere zin ben ik ook een beetje blind. Daarom laat ik binnenkort ook mijn ogen laseren. Maar tot nu toe red ik het wel met mijn lenzen. Ik ben dan ook niet echt blind. Vind ik zelf.

Maar goed. Eerst mezelf voorstellen.

Ik ben Mario de Vries. 52 jaar. Man, echtgenoot en vader van twee kinderen ofwel volwassen kinderen. Makelaar. Scheidsrechter. Scheidsende makelaar? Of makelende scheidsrechter? Het maakt mij niet zoveel uit. Ik ben makelaar maar ben ook scheidsrechter. Of ik nou werk of een wedstrijd fluit, ik ben het allebei.

Ja, ik ben een van die gekken die het leuk vindt om op zondag uitgemaakt te worden voor alles en nog wat. Om als kop van jut te dienen. Nou moet ik u zeggen, dat valt dus wel mee. Ik word niet voor alles en nog wat uitgemaakt. Ik respecteer de spelers en trainers. Accepteer hun keuzes, of ze nou goed zijn of niet. Ik respecteer (in ieder geval in het begin van de wedstrijd) de grensrechters en de begeleiding (voor mij zijn neutrale grensrechters assistent-scheidsrechters en club-assistenten grensrechters, maar dat ter zijde). Probeer met ze mee te voelen, met ze mee te denken en als blijkt dat dat wat mij betreft oprecht is, krijg ik dat respect dus ook terug. Kortom, het is hartstikke leuk om wedstrijden te fluiten! Vooral leuke wedstrijden.

Waarom word je scheidsrechter? Of ben je als scheidsrechter geboren? Nee, dat laatste lijkt mij niet. De keuze om scheidsrechter te worden kwam voort omdat ik het voetbal niet los kon laten. De geur van dat kunstgras (pfff), mannen onder elkaar, vieze koffie, ik kon gewoon niet zonder.

Ik heb jarenlang gevoetbald. Begonnen in Den Haag als welpje bij de Valkeniers. Daarna naar Haarlem verhuisd en bij TYBB terecht gekomen. Jeugd, selectie, senioren etc. Later nog bij OG en Alliance gevoetbald. En wat waren ze slecht. Al die scheidsrechters. Zo slecht. Met uitzondering van twee onvergetelijke scheidsrechters, te weten: de heer Emanuels en de heer Martin Zwart er vanuit gaande dat hij Zwart heette want dat weet ik niet meer. Martin weet ik wel zeker.

Emanuels was heerlijk. Hij lachte alles weg en als je buitenspel stond dan stond je volgens hem te kamperen. Kon je gewoon niet boos op worden. Martin Zwart was meer een liefhebber. Werkte bij de PTT en was enthousiast, rechtvaardig en goudeerlijk. Zal nooit vergeten dat hij met zijn grote lijf terugliep naar de middenstip en maar hoofdschuddend riep: “Wat een mooi doelpunt, wat een mooi doelpunt.”  Die twee heren hebben mij laten inzien dat het fluiten van wedstrijden een ontzettend leuke hobby kan zijn.

Ik vond dat de voetballers een betere scheidsrechter verdienden dan al die draken die mij ooit hebben gefloten. Dus hup naar de BOS-cursus. Een lelijk geel shirt gekocht, een fluit erbij en de wei weer in. Ineens ben je “hey scheids”.

Mijn tweede voetballeven ben ik begonnen als clubscheidsrechter bij DSS. Eerst wat jeugdwedstrijden maar daar vond ik niet veel aan. Te saai.  Later de meer voor hun mening uitkomende senioren en dat smaakte naar meer. Ik vind het juist leuk een beetje contact te krijgen met spelers. Beetje sarren. Beetje narren. Ik geef ook ruiterlijk in het veld toe dat ik ook wel eens een foutje maak nadat de mid-mid weer eens een bal richting de cornervlag verstuurd heeft. De linkshalf van ik meen DIOS heeft mij wel eens lopen te vervloeken omdat ik mijn lach niet kon inhouden want elke bal ging richting veld 5 in plaats van naar iemand met dezelfde kleur. Ik kon er niets aan doen. Hij trouwens wel. Bij DSS had ik het op een gegeven ogenblik wel gezien, want je leert de teams en de spelers te goed kennen. Je ziet al 40 meter van te voren dat de linksback de rechtsbuiten over de omheining probeert te schoppen. En preventief fluiten wordt niet zo prijs gesteld. Uiteindelijk word ik nu dus naar hot en her gestuurd om mijn wedstrijden te fluiten. Beland ik zo in een aflevering van All Stars waar het ene dorp het andere probeert te vernederen.

Voetbal in Haarlem heeft mij gevraagd maandelijks iets te schrijven over het fluitend door het leven gaan. Een leuke uitdaging waarbij ik zal trachten de lezers te laten inzien dat het fluiten van wedstrijden gewoon heel leuk kan zijn.

Ik zal u dus de komende tijd meenemen. De auto in, de bestuurskamer, de kleedkamer en de wedstrijden in. Een kijkje in de wereld van de scheidsrechter dus. Geen wedstrijd zonder scheidsrechter maar ook geen scheidsrechter zonder wedstrijd.

Mario.

 

MARIO DE VRIES, 1963. Opgegroeid in Den Haag doch voornamelijk Haarlem. Makelaar in Haarlem en omgeving en scheidsrechter namens de KNVB.  Voetbalde bij TYBB, Onze Gezellen en Alliance ‘22. Thans nog voetballend bij de Voetballende Vaders van DSS. Fan van Voetbal Inside en Sierd de Vos. Voetbalgek.