*EXTRA COLUMN* De mannen van Voetbal in Haarlem vroegen mij een column te schrijven over mijn leven als spelersvrouw. Mijn vriend voetbalt bij VVH Velserbroek; een klein cluppie dat in de derde klasse zondag speelt. Een club vol gezelligheid, waar iedereen elkaar kent, veel andere leuke spelersvrouwen zijn en waar je altijd langer blijft dan je bedoeling was… al komt dit ook omdat je vent zegt dat ’t z’n laatste biertje is, en er vervolgens toch nog één getrakteerd krijgt, die hij naar eigen zeggen: “echt niet kan weigeren”.
De term “van m’n zondag blijf je af” zullen menig spelersvrouwen maar al te goed herkennen. Langzaam groei je in zo’n club. Je draait een bardienst en voor je het weet strikken ze je om voortaan het barrooster op de zondag te regelen. De schunnige opmerkingen aan de bar neem je maar voor lief. Kantinedienst is ook eigenlijk geen probleem, want ik ben er toch elke zondag. Uit en thuis. Leuk te zien hoe het in andere voetbalkantines eraan toe gaat, foto’s te maken langs de lijn, maar stiekem ook omdat ik het spelletje waardeer. Niet dat ik er te veel over mag praten, want volgens mijn broertje lijk je dan op Barbara Barends, en dat moet je toch niet willen…
Ik zie als juf van groep 3 hoe belangrijk bewegen is voor een kind. In de huidige maatschappij maakt de technologie het steeds verleidelijker om binnen te blijven voor de televisie. Dit terwijl je kinderen ziet opleven als ze aan het sporten zijn. Naast het bewegen is ook het sociale aspect van een teamsport zo belangrijk. Het motto van VVH is niet voor niets: met vriendschap komen de prestaties. Soms wou ik dat mijn ouders mij ook hadden opgegeven voor een teamsport… Je leert er zo veel van!
Gelukkig voetballen we met de spelersvrouwen van VVH één keer per jaar op het LBR toernooi. Een maand van te voren trainen we met verschillende trainers uit de regio. We bakken er niks van, maar dat hoeft ook niet. De lol die we hebben is voor ons genoeg. Ik zal niet liegen, de winter/zomerstop is ook wel even prettig; geen dampende voetbaltas om te wassen en eindelijk geen zwarte balletjes in de wasmachine. Maar als het seizoen dan weer begint en je jezelf hoort mee lachen met Gijp die weer de slappe lach heeft omdat Boskamp voor de honderdste keer met zijn zwembroek uit het water komt dan weet je het zeker: je zou de voetbal toch ook echt niet willen missen!
Liefs, Loes Passchier
