Emotioneel hoogtepunt tijdens het duel van Velsen met Hoogeveen -0-0- was de rentree van Joël Panka. De 24-jarige verdediger liep de afgelopen anderhalf jaar van de ene in de andere blessure, maar is weer klaargestoomd voor het slot van de competitie. Hij viel vijfentwintig minuten voor tijd in en concludeerde een dag later “Ik had toch wel wat pijn in mijn benen. Er werd in hoog tempo gespeeld, het leek wel honderd kilometer per uur te gaan. Ik ben blij dat ik op maandag vrij ben….’’
Contrast
Op het veld geldt Joel Panka als de degelijkheid zelve. Snel, sterk en resoluut in de duels. Een speler waar je als coach van op aan kan. Iemand die net zo makkelijk als rechtsback, centrale verdediger of zelfs als linksback fungeert. Ideale teamspeler. Niet lullen, maar poetsen. Geen speler met opvallende acties. Buiten het veld geldt hij ook als een rustig man. Verbazing alom tijdens het interview als hij zijn openhartigheid etaleert. ,, Het was eigenlijk noot mijn bedoeling om lang bij Velsen te blijven’’, zegt Joël Panka. ,,Ik kwam met Ton Pronk mee van Pancratius. Ik woon in Amsterdam-West, dus het is wel vier keer per week twee maal vijfenzeventig minuten heen en weer reizen. Maar ik heb het onwijs naar mijn zin. Nog nooit zo’n gezellige club meegemaakt als Velsen. Ik heb hier vrienden gemaakt. Jongens die me ook steunden tijdens mijn revalidatie. Ik speel hier nu al vier jaar.’’
Blessureleed
Het heikele woord is gevallen, revalidatie. Hij gaat terug in de tijd naar augustus 2018. De Santpoortse Feestweek is net ten einde, als de eerste trainingen van Martin Haar al zijn begonnen. ,,Er was sprake van een ontsteking in mij knie. Tot begin oktober miste ik de duels. Daarna speelde ik vier duels en ging het weer mis.’’
Panka beschrijft een herkenbaar verhaal van slachtoffers van een hamstringblessure. Je loopt of zet aan en het is of iemand een mes in je achterkant van je bovenbeen plaatst. ,,Dat gebeurde in november 2018. Begin januari 2019 speelde ik een duel, waarna ik een enkelblessure opliep.’’ De medici zagen in eerste instantie geen loszittend stukje bot en dus ook geen aanleiding voor een operatie. Panka viel nog twee keer in, bleef sukkelen en in september 2019 werd pas besloten tot een operatie. Daarna belandde hij in een rollercoaster. Zijn vriendin was al zwanger, hij woonde op zichzelf, maar verkaste terug naar zijn vader, moest revalideren bij fysiotherapeut. Werd vader van dochter Kiana en had ook nog zijn studie sociaal werk op hbo-niveau en uiteraard de bijbehorende stage GGZ-Agoog in de psychiatrie.
Huiswerk
Niet alleen voor zijn studie kreeg hij huiswerk mee, ook de fysiotherapeut gaf hij mobiliteitsoefeningen mee om thuis uit te voeren. Hij zag zijn medespelers groeien en presteren op hoofdklasseniveau, maar liep zelf aan het handje van hersteltrainer Martijn zijn rondjes om en op het veld. ,,Eerst zonder weerstand trainen is moeilijk te accepteren. Omdat ik al verlangde naar de bal.’’ Afgelopen januari kon hij voor het eerst meetrainen. Vorig week speelde hij als centrale verdediger met het tweede tegen Uitgeest. Zondag maakte trainer Martin Haar stond het brein van Martin Haar op een spreekwoordelijk T-splitsing. Wie zou hij inbrengen voor de rechtsbackpositie nu Daniël Zuiverloon al was uitgevallen? Michiel de La Mar zat op de bank en kan op beide backposities spelen, waardoor linksback Bryan Dijkhuizen zou kunnen verkassen naar rechtsback.
Dylan van den Boogaard kon ook als linksback invallen. Maar Martin Haar koos voor Joël Panka. De Amsterdammer die zich twee jaar geleden, bij de absentie van Remco van Dam, ook goed ontwikkelde als centrale verdediger. ,,Martin vroeg of ik op het middenveld wilde spelen of als back. Ik begreep de vraag niet zo goed dus zei, als back.’’ Eenmaal binnen de lijnen drong de reden van de vraag wel tot Panka door. ,,Achteraf had ik beter voor het middenveld kunnen kiezen. Er lag veel ruimte in mijn rug en ik stond tegenover een snelle linksbuiten. Ik ontbeer nog wedstrijdritme, dus ik moest flink aan de bak. Wel was ik blij met de spanning die ik lange tijd niet heb gevoeld. Wedstrijdspanning en de vreugde dat ik weer kon spelen. Ik was zo blij dat ik er in mocht. Gelukkig heeft de trainer altijd gezegd veel vertrouwen in mij te hebben.’’
Tekst: Peter Brink
Foto: Frans van der Horst