Laat ik mij eerst even kort voorstellen voor de mensen die niet weten wie ik ben. Ik ben Henk Hageman, 27 jaar en woonachtig in IJmuiden, waar ik samenwoon met mijn vriendin Jeanine en zoontje Raeza. Als amateurvoetballer heb ik gespeeld bij Velsen (jeugd), SVIJ, Waterloo en Terrasvogels. Bij Terrasvogels voetbal ik sinds 2013 in het eerste en dat bevalt mij nog steeds enorm. In mijn column zal ik mij zoveel mogelijk beperken tot voetbal gerelateerde zaken, maar ik beloof niets.
Met Voetbal in Haarlem is een initiatief gestart dat ik een enorm warm hart toedraag. Ik vind het dan ook erg leuk om hier maandelijks mijn eigen bijdrage aan te gaan leveren. Goed, ik voetbal dus bij Terrasvogels in Santpoort-Zuid. De klasse waarin wij voetballen is een bijzondere. Het niveau is niet altijd, zeg maar gerust zelden, om over naar huis te schrijven. Dat deert eigenlijk niemand. In de vierde klasse D(erby) liggen alle teams op fietsafstand en kennen tegenstanders elkaar van haver tot gort. Menig ‘burenruzie’ wordt dan ook afgesloten met twee teams in één kantine die gezamenlijk de omzet van de kantine opvoeren tot bedragen waar menig eersteklasser jaloers op kan zijn.
Is het dan alleen maar bier drinken en tuk roepen? Nee, zeker niet. Voor ons op dit moment helemaal niet zelfs. Waar we de afgelopen twee jaar als stabiele subtopper nog hebben meegedaan om de prijzen is het dit jaar afzien. Met op papier een betere ploeg dan de afgelopen jaren presteren we zwaar ondermaats. Nieuwe jongens aarden niet helemaal of brengen niet wat er van hen wordt verwacht en de gevestigde orde presteert aanzienlijk minder dan voorgaande seizoenen. Gezellig is het gelukkig wel. Hopelijk kunnen we daar de kracht uit putten om ons zo snel mogelijk veilig te spelen en ons op te maken voor volgend jaar. Nieuwe ronde nieuwe kansen.
Afgelopen zondag was de zoveelste wedstrijd tegen een top-6 ploeg waarin we weinig onder doen voor de tegenstander, maar uiteindelijk door naïviteit en een slap begin staan we weer met lege handen. De 4-1 uitslag (uit tegen v.v. Schoten) doet vermoeden dat we zijn weggespeeld. Zelf was ik helemaal geen knip voor de neus waard en kon ik na 45 minuten al in de kleedkamer achterblijven. Dat deed het elftal kennelijk goed, want na rust werd het nog even spannend. Helaas niet spannend genoeg.
Voor ons komen nu de belangrijke duels tegen respectievelijk DIO, DSK (13 resterende minuten van een eerder gestaakt duel, met een 1-0 voorsprong en een man meer), SVIJ en Spaarnwoude. Alleen Spaarnwoude uit, de rest thuis. Zodoende hebben we alles nog helemaal in eigen hand en lijkt het allemaal met een sisser af te lopen. Wel zijn dit duels waarin wij karakter zullen moeten tonen. Het klinkt misschien wat vreemd, maar ik heb er zin in en vertrouw op de goede afloop. Aanstaande zondag DIO thuis, een 6 punten wedstrijdje van jewelste. Weliswaar om degradatie, maar dat maakt het zeker niet minder spannend.
Dan nog even iets anders wat ik van het weekend op de velden ben tegengekomen, of eigenlijk op Facebook. Iets wat je ervan bewust maakt dat het maar een spelletje is en mij de zorgen om degradatie enorm in een perspectief doet zien.
Terwijl ik met mijn zoontje en vriendin naar mijn ouders reed zag ik op Facebook een spandoek hangen bij v.v. IJmuiden – Stormvogels. Op het doek stond te lezen: ”Sterkte Sidney, you’ll never walk alone!” Een steunbetuiging aan mijn vriend en ex-werkgever Sidney van Leeuwen die op dit moment zwaargewond in het ziekenhuis ligt. Ik kreeg het er warm van. De mensen die dat hebben geïnitieerd begrijpen de kracht van (amateur)voetbal. Zij weten dat voetbal niet is bedoeld om te verdelen maar te verbroederen. Prachtig.
Tot de volgende!
HENK HAGEMAN, 1988. Opgegroeid in IJmuiden. Werkzaam als salesmanager bij een IT-bedrijf in Haarlem. Gevoetbald bij Velsen, SVIJ, Waterloo en de laatste 3 jaar spits bij s.v. Terrasvogels in Santpoort-Zuid. Vader van een zoontje van twee jaar oud en een echte voetbalgek, zowel passief als actief altijd bezig met (amateur)voetbal.