“Schat, zet jij het vuilnis nog even buiten? Schat, vergeet je niet om dat plankje nog even op te hangen?” Of je kinderen die papa nodig hebben voor van alles en nog wat, behalve voor dat waar papa nu zin in heeft. Nee, het is nu dinsdagavond en dat houdt in dat het tijd is om te voetballen.
Voetballen met mijn vrienden op een veld vol kuilen. Voor mij misschien wel het beste gevoel van de week. Samen met mijn vrienden zijn, nergens aan denken, nergens over hoeven praten. Gewoon omdat wij elkaar toch wel begrijpen. Elkaar de huid volschelden, alle frustraties op elkaar botvieren. Maar met liefde.
Ik ben geen mooie voetballer, ik ben een dinsdagavond-voetballer. Je zou het kunnen vergelijken met mijn twee-eiige tweelingzusjes. De ene is bloedmooi en de ander? Ach, je kan zeggen dat er een rot ei tussen zat. Dat rotte ei ben ik. Maar het zijn prachtige en legendarische avonden, waarbij wij met z’n allen twee uur lang los gaan in het Noordersportpark. We vergeten de realiteit waarin we op dat moment verkeren en we hoeven elkaar niet te vragen hoe het thuis gaat. Dat weten we toch wel!
Nee, we voetballen met elkaar alsof ons leven ervan af hangt. En ook al raken we op leeftijd en is onze conditie dusdanig slecht dat wanneer de bal eenmaal het veld oprolt er al meteen zes mannen aan het zuurstof moeten, we genieten met elkaar.
Voetbal is emotie. Je hoort het regelmatig en dat is ook precies wat wij doen op die dinsdagavond. We zorgen ervoor dat onze eigen emotie de ruimte krijgt om op te lossen in het niets. En of we goed zijn? Die vraag is onbeantwoord en blijft onbeantwoord, omdat dat de betekenis is van onze dinsdagavond. Het maakt niet uit hoe goed je bent, wij maken elkaar goed. Het maakt niet uit hoe je je voelt, wij voelen elkaar aan en het maakt niet uit hoe je de bal raakt. Wij raken elkaar. Wij zijn die dinsdagavond-voetballers.
En nu, nu ben ik vader en hoop ik straks aan de lijn te mogen staan om mijn zoontje van vier aan te moedigen. Ik zal echt geen vader worden die als een soort Louis van Gaal de longen uit zijn kind schreeuwt, maar ik ben wel fanatiek. Want hoe mooi zou het zijn als je eigen mannetje in de belangrijkste fase van de wedstrijd zit en hij de perfecte bal krijgt aangespeeld. Hij passeert zijn man. Hij loopt alleen op de keeper af. Ja, hij passeert de keeper en… Nee, geen goal! Hij vergeet de bal, omdat hij zojuist met een schijnbeweging een vlinder passeerde. En die vlinder is veel interessanter!
En dat is het onbevangen voetbal van een kind en het onbevangen voetbal dat wij die dinsdagavond met elkaar spelen. Op dat kleine knollenveld naast dat ooit zo mooie Haarlem Stadion. En steeds als ik daar aan denk dan doe ik dat met een glimlach op mijn gezicht. Het weemoedige gevoel door de dinsdagavond-voetballers.
Hoi hoi!
Gertjan
Wil je reageren op deze column? Doe dat dan vooral en contact ons via redactie@voetbalinhaarlem.nl.
GERTJAN RAAIJMAKERS, 1984. Geboren in Reimerswaa