Slechts negentig minuten was de tegenstander van Bloemendaal, Sporting ’70, verwijderd van de afdelingstitel maar de Utrechtenaren verloren thuis met 0-1 van Swift en zagen sneaky WVHEDW met de titel er vandoor gaan.
Heel zuur, maar de nacompetitie bood de fusieclub in ieder geval de kans om wat recht te zetten. Dat diende te gebeuren aan de Bergweg. Bloemendaal slaagde niet in hun Houdini-act want het laatste duel in Vlaardingen tegen degradant VFC ging verrassend verloren. Twee teams met een duidelijke opdracht: winnen en door naar de volgende ronde.
Het duel was vrij pover aan beide kanten. Wellicht dat de spanning de beide rivalen in de greep had want aanvallend lukte er aanvankelijk weinig tot niets. Bloemendaal zag voor rust Nout van Zweeden, Seb van Veen, na een “Bergkampiaanse’’ vooractie, en Joost van de Boogaard kansen missen. Natuurlijk was het een enorme aderlating voor ‘’The Whites’’dat sterkhouder en topscorer Koen Beeren al na 12 minuten met een kuitblessure moest afhaken .
Amadu en Joost aan de basis van de winnende goal
Na rust nam Bloemendaal het duel in handen maar moest tot de 79e minuut wachten. Toen klonk plotseling het clublied ’’Oranje Wit gaat nooit verloren’’, eensgezind uit vele kelen. Wat was er gebeurd? Invaller Amadu Hofstee, pas 16 jaar oud en na dit seizoen op weg naar B.V.O. Volendam, behield rand strafschopgebied het overzicht en via een medespeler kwam Joost van de Boogaard aan de bal en die schoot door de benen van zijn mandekker Bloemendaal naar die zo begeerde voorsprong toe; 1-0.
Swift wacht in volgende ronde
De laatste 10 minuten en vele minuten extra tijd waren intens, leverden de gasten zeker optisch gezien een enorm overwicht op en ook nog twee fraaie mogelijkheden op de gelijkmaker. Door een gebrek aan stootkracht en precisie trokken de Utrechters echter aan de kortste eind. De emoties liepen na een stevige overtreding op keeper Barry van den Brink, hij werd getorpedeerd door zijn Utrechtse ‘’collega aan de andere kant’’ heel even hoog op maar snel was het weer als vanouds rustig en ontspannen aan de Bergweg.
De matchwinnaar en de man van de voorassist keken na afloop moe maar voldaan voor zich uit. ’’Dit is leuk hoor, het was zwaar en ik ben ontzettend moe,’’ reageerde een zichtbaar beduusde Amadu Hofstee die, heel apart, samen met zijn trainer van de onder 17, Mike Guliker, op het veld stond. Joost van de Boogaard liep met een brede smile rond zijn kaken van het veld. ’’Dit is zo mooi man. Amadu behield het overzicht en gaf mij de kans het duel te beslissen. Hij is trouwens onze jongste debutant ooit. Prachtig toch?,’’ glunderde de routinier die volgende week tegen Swift Amsterdam weer vol aan de bak kan want er is nog niets beslist.
Hans Akkerman