Terwijl ‘we’ weer niet naar een eindtoernooi gaan en Arjen Robben waarschijnlijk nog totaal ongepast en verbazingwekkend schaamteloos afscheidsrondjes loopt door een lege Johan Cruijff Arena, gaat het leven voor ons stervelingen gewoon door.
Het leven dat soms zo mooi kan zijn, zo mooi als vorige week zondag op de Elta. Derbydag met op het programma de thuiswedstrijd tegen Waterloo, Ik houd ervan. Alleen de aanloop al is fantastisch. De hele week berichtjes over en weer tussen Waterloo-spelers en Vogels, Facebookposts, weddenschappen, de praatjes in onze eigen groepsapp, alles een week lang in het teken van een wedstrijdje vierde klasse voetbal. Ik ben als oud Waterloo-er natuurlijk geneigd het belang van een dergelijke wedstrijd iets te overschatten, maar dat het leeft daar is geen twijfel over mogelijk. Genoeg om er een verhaal aan te wijten in ieder geval. Dat heb ik dan ook maar gedaan.
Het is zondagochtend ongeveer 11:20 uur als ik ons prachtige sportpark oploop, mijn zonnebril en over mijn tas hangende zomerjas verraden de aangename – redelijk onverwachte – laatste nazomerdag van het jaar. Veel van mijn teamgenoten hebben zich reeds verzameld op het terras om samen te genieten van een andere derby: Terrasvogels 2 – VVH 2. Een mooi voorgerechtje dat eigenlijk vrij simpel wordt gewonnen door de Vogels.
Het kwik stijgt gedurende het uur dat we daar zitten naar een graad of 23 en het lijkt er niet op dat het nog af gaat koelen voor het hoofdgerecht van de middag. Een mooie middag voor de boeg, zoveel is zeker. Na de bespreking kom ik erachter dat inmiddels ook Waterloo is gearriveerd. Een weerzien met een hoop oude bekenden, de handjes, hugs en pesterijtjes tussen de spelers benadrukken nog maar eens hoe goed de teams elkaar kennen.
Over de wedstrijd zelf kan ik kort zijn, we verloren terecht met 1-2 in eigen huis. Pijnlijk gezien onze vroege voorsprong, recente resultaten van beide teams en vooral zuur omdat er zo’n prachtige middag gepland was. Ondanks het resultaat was de sfeer op het terras enorm goed. Ik heb geen idee hoe het komt, maar meer vrouwen hadden zondag de Elta gevonden dan in zijn totaliteit in de vier seizoenen hiervoor. Dat benoem ik absoluut niet zomaar. Het aantal vrouwen is op plekken waar men gezelligheid wilt creëren van essentieel belang. Er komen namelijk mannen op af en mannen zijn nu eenmaal gezellig. Zo werkt dat. Goed, meer vrouwen dan ooit dus, lekker weer en een heerlijk relaxed sfeertje.
Pleisters op de wonden, want met de volle buit uit de eerste drie duels begonnen we het duel als favoriet. Een rol die we niet konden waar maken. Nooit zaten we in de wedstrijd en de tweede helft was van een niveau waar ze bij de zaterdag-veteranen nog schande van zouden spreken. Of ze dat echt hebben gedaan weet ik niet. Ik weet wel dat de zaterdag-veteranen een fantastisch team waren op deze mooie zondag. Foto’s maken, bardiensten draaien en eigenlijk de hele zondag in goede banen leiden. Hulde en bedankt zaterdag-selectie.
Terug naar de derde helft, de helft waarin ik vaak zelf sowieso meestal pas echt excelleer was wel van hoogstaand niveau. De Elta bruiste van de gezelligheid, Waterloo bleef hangen en de voor onze begrippen grote hoeveelheid toeschouwers ook. Naar verluidt (en getuigen mijn hoofdpijn op maandagochtend) bleef het nog lang onrustig in het Santpoortse, zoals het hoort.
Het hele relaas hierboven heeft plaatsgevonden op ons eigen Willem Hurkmans terras. Willem is de meest betrokken en onbaatzuchtige vrijwilliger geweest die ik ken. Helaas is Willem afgelopen week overleden. Zo mooi als het leven kan zijn, zo snel kan het ook ophouden. Een wrang besef, zeker na zo’n heerlijke middag op “zijn” terras. Rust zacht Willem en bedankt voor alles.
Tot de volgende.
Henk
HENK HAGEMAN, 1988. Werkzaam als teammanager bij een IT-bedrijf in Haarlem. Gevoetbald bij Velsen, SVIJ, Waterloo en de laatste 4 seizoenen bij s.v. Terrasvogels in Santpoort-Zuid. Vader van een zoontje van 3 jaar en een echte voetbalgek. Zowel passief als actief altijd bezig met (amateur)voetbal.