Tijdje van het column-podium verdwenen maar we zijn er nog hoor! Ik had ooit afgesproken middels deze column een ieder een beetje bij te praten over de wonderlijke wereld van de scheidsrechterij. Daar horen de leuke dingen maar ook de niet leuke dingen bij. Wanneer het voor een scheidsrechter niet leuk is? Nou, bijvoorbeeld als het wordt afgelast. Dan komt dat gevoel van vroeger weer bovendrijven als je in je voetbalkloffie al klaar zat om naar het veld te gaan om er vervolgens op een bord bij de Jamin in Rijswijk te lezen dat het was afgelast. De wereld verging!
Zat je dan. Wat een kutgevoel was dat zeg. Daar hebben de huidige mannetjes geen last van want die spelen op plastic velden. Al verbaas ik mij er over als het te koud is, het regent en het waait dat het dan toch door een bezorgde Groen Links bakfietspappa kan worden afgelast! Lek steken die banden denk ik dan. Wanneer het nog meer vervelend is voor een scheidsrechter? Als ie zijn dag niet heeft en hij geeft het zelf niet toe. Dat is vervelend. Voor hem zelf maar met name voor de mannetjes waarvoor hij in het veld staat. Het niet toe willen geven dat je een baggerwedstrijd hebt gefloten is voor jezelf vervelend maar met name voor die mannetjes. Die raken gefrustreerd en dat kan ik mij nog voorstellen ook. Ik fluit natuurlijk nooit baggerwedstrijden. Dat spreekt voor zich.
Nee, nog vervelender voor een scheidsrechter is als ie geblesseerd raakt. Voor mij althans. Je kunt je hobby niet uitoefenen, wordt met de dag dikker en mist gewoon het gevoel een van de jongens te zijn. Leuk om langs de lijn naar een wedstrijd te staan kijken hoor, maar niet leuk genoeg. Geblesseerd? Het viel niet meer te ontkennen maar ik was toch echt geblesseerd. Eerst heb je nog een ontkenningsfase. “Ik loop het er wel uit” Je kent dat wel. Nou, uiteindelijk toch bij de fysio op de tafel die steeds bedenkelijker ging kijken. Ja hallo! Jij hebt er voor doorgeleerd. Maak mij beter man. “laat maar eens een echo maken” Hoezo? Ik ben niet zwanger! Die echo zei dat ik maar eens een röntgen moest laten maken. Godsamme. Geen tijd voor. Röntgen gemaakt. Bellen voor de uitslag met Nynke. ” Zo, jij wil zeker een nieuwe heup?”
Jezus. Heup versleten. Mede door een aangeboren afwijking en wellicht iets te veel ‘zware’ kilometers was de heup de heup niet meer. Naar de ortho. ‘Eind augustus kan ik je helpen’. Dat zat mij niet lekker. Als het dan toch moet dan maar snel. Des te sneller ben ik weer op de been. Uiteindelijk bij een kliniek in Rotterdam terecht gekomen die mij binnen drie weken kon helpen. Rotterdam! Gesprekje, foto, gesprekje… Jij bent mijn man! Goede recensies gelezen al blijft het afwachten want die man kan ook een baggerdag hebben.
Toen ik mij ‘s-ochtends om half acht moest melden zag ik de man met taart binnen komen lopen. Hij zal toch niet zijn doorgezakt? Mag ie al rijden? Dag ervoor jarig geweest. Ja, dat hebben die mannen natuurlijk ook gewoon. Nou ja. Je geeft je over en gaat er maar maar vanuit dat het voor die man een routineklusje is. Zo’n kliniek is top! Negen uur is daar echt negen uur en zo werd mijn onderkant stipt om 09.15 middels een ruggeprik verdoofd. Wat een gek gevoel. Geen onderlichaam meer! Operatiekamer in gereden waar een aantal ogen kwamen kijken wie er nou toch weer op de tafel lag.
“Geboortedatum?’ Linker of rechterheup, Naam?” Na dit examen goed te hebben afgelegd word je in slaap gebracht en word je weer wakker als je de kamer wordt uitgereden. Een nieuwe heup! Snel weer op de kamer waar meteen het revalideren begint. Eerst weer gevoel in beide benen wat wel handig is als je later die middag weer op je benen moet staan. Op je benen moet staan? Man, doe eens rustig! Heb net een nieuwe heup ja! Maar toch weer op eigen benen. Nachtje niet slapen in het ziekenhuis naast ‘Herman Finkers” en de dag er op weer naar huis.
In dat stadium zit ik nu. Thuis. Rustig onder begeleiding van de fysio weer stappen zetten. In het ziekenhuis had ik ondertussen een film bekeken van een soortgelijke operatie uitgevoerd door ‘ mijn’ ortho. Mijn hemel! Goed dat ik dat niet van tevoren had bekeken. Het lijkt op een onderhoudsbeurt bij de Kwik Fit waar even snel een onderdeel wordt vervangen. Het ene eruit zagen, hakken en breken, boren en de andere er in plaatsen. Vervolgens moet de man ook het eindresultaat uitproberen. Je been wordt daarvoor in de meest onmogelijke standen gedraaid waarbij hij nog net niet met jouw been de kamer uitloopt.
Het is niet gek dat ik daarom met name met spierpijn en een beurs been door het huis heen beweeg. Hopelijk ben ik met een aantal weken weer van de krukken af en kan ik mij weer gaan voorbereiden op de leuke dingen van het leven. Nu nog maar even mezelf pijnigen door wat wedstrijden langs de lijn te bekijken. Altijd leuk om naar je collega’s te kijken. Het is de leukste fase van de competitie. Heupelijk ben ik er volgend jaar weer bij!