Heden ten dage word je op allerlei social media overspoeld met vragen van clubs die een toernooi organiseren met de vraag of er nog teams zijn die opengevallen plekken willen innemen. Het is geen sinecure om een dergelijk evenement nog te organiseren. Is er voor een organisatie nog lol aan te beleven?
Je bent meestal al een jaar van te voren bezig om alles te regelen. Data, scheidsrechters, velden, kantine en vooral tegenstanders. Je krijgt harde toezeggingen en toch haken regelmatig teams, soms zelfs op het allerlaatste moment, af. Voor de organisatie een megaprobleem waar niet tegenop te improviseren is. Natuurlijk zijn er allerlei redenen aan te dragen om verstek te laten gaan, maar tegenstanders en al die mensen die er zo keihard aan gewerkt hebben worden zo gedupeerd.
Gestopt
Veel clubs zijn er dan ook maar mee gestopt, omdat ze dit teken des tijds niet kunnen keren. Begrijpelijk, maar vanuit de beleving van het kind zo jammer. Natuurlijk zijn er een aantal diehards die nog wel iets organiseren, zoals in Velsen bijvoorbeeld IJmuiden, maar ook zij richten zich noodgedwongen op een steeds jongere doelgroep en dan nog zijn er the-last-moment afzeggingen.
Ik weet het; ik ben al oud, versleten en de dagen moe, maar als kind was het de kroon op je seizoen en we hadden er ook heel wat in de regio. Jongen, daar keek je echt naar uit. Ik haal een aantal herinneringen op waar ik zelf als speler of als trainer mocht verschijnen. Herinneringen die mij nog altijd dierbaar zijn.
Bij Stormvogels hadden we het legendarische Vuurtorentoernooi. Een geweldig evenement voor alle jeugdteams. Bij SVIJ voor alle jeugdteams het Toon Gruijterstoernooi, en zo waren er meer. Als jochie gingen we naar Alkmaarse Boys, waar langs de velden een appelboomgaard stond met als gevolg dat na het middaguur er eigenlijk niet meer kon worden gespeeld, omdat de vele appels in de buiken begonnen te gisten.
Profclubs
Er was bij Stormvogels ook een fantastisch toernooi met clubs als Ajax, PSV, Sparta, Willem II en nog een aantal prachtige anderen die met meerdere teams langskwamen. Dan zat je aan de lunch met Johan Cruijff, Huub Stevens en Adri van Tiggelen, natuurlijk over voetbal te kletsen, maar ook over de gezamenlijke passie voor de muziek van Astrud Gilberto en over Johan zijn mooiste auto, een Citroën SM.
Maar ook de 24 uur van DCO was apart. Dan belde Dick Doornebosch met de vraag of je met de B1 om 05.00 uur in de ochtend wilde spelen. Dick beloofde een English Breakfast, dat was niet tegen dovenmansoren gezegd. Na de wedstrijd schoven we aan en op tafel stonden broden en potten jam, pindakaas en chocoladepasta. Op de vraag waar dan het Engelse ontbijt was antwoordde Dick: “Hee mannen, het is bread with peanutbutter and marmelade.”
De Stormvogels A1 mocht jaarlijks naar de zilveren ploeg in Soest. Een prachtig toernooi met tal van Eredivisie-ploegen. Prachtig om te winnen alleen het leverde club wel een kostenpost op, omdat een niet met name te noemen speler, de kostbare ploeg uit zijn handen liet vallen.
Velser Kampioenschap
De afsluiting van het seizoen was in de gemeente Velsen voor A-junioren ‘Het Velser Kampioenschap’. Alle clubs beschikten toen over meer dan behoorlijke selecties, zodat de uitkomst van de winnaar nooit vooraf zeker was.
Ik denk dat bij vele lezers herinneringen over hun jeugdtoernooien naar boven komen en het is eigenlijk heel jammer dat de hedendaagse jeugd hier nog weinig van mee krijgt. Natuurlijk we leven in een totaal andere tijd, waarin zoveel andere zaken belangrijk zijn geworden, vakanties, de camping, padel, tennis, voetbalmoeheid, noem maar op.
En toch er zijn nog verenigingen die het proberen. Laat hen niet in de steek. Als je een team opgeeft kom dan ook, al moet je soms wat regelen. Laat de diehards, die het voor jullie kinderen organiseren, niet in de kou staan en denk vooral ook aan die kinderen, die er wel staan. Anders zullen ook de laatste toernooien verdwijnen.
Peter Barzilay