Paul’s column: De geur van nat gras

De meeste voetballers en voetballertjes herkennen het niet. De geur van nat gras. In een recent verleden toen de kunstgrasvelden nog niet hot waren, hadden de voetbalverenigingen alleen maar grasvelden waarop de edele voetbalsport werd beoefend.

Na een normale Hollandse zomer met meer regen dan zonneschijn, was een voetbalveld mooi groen en de grassprieten hadden een mooie lengte. Het maaien gebeurde dan ook één keer per week of per twee weken. Vanaf augustus of begin september kon je dan op de velden om te ballen. In Amsterdam had je de GILO die de velden van de sportparken onderhield. De sportparkbeheerders waren liefhebbers en het gras was hun heiligdom. Verticuteren, bemesten, maaien en besproeien. Zij deden het allemaal.

Tijdens een niet normale Hollandse zomer met veel zon en eventueel een korte of langdurige hittegolf, bijvoorbeeld die van 1976 (deze duurde zeventien dagen met tien dagen tropisch weer van gemiddeld 34,5°C). Of die van 2006 (zestien dagen en acht dagen tropisch met een temperatuur van 35.7°C) werden de velden in de avonduren langdurig beregend. Een automatische beregeningsinstallatie bestond toen nog niet bij de meeste amateurverenigingen, dus moesten de mannen dag in dag uit de beregeningspijpen van veld naar veld verplaatsen. Gelukkig kregen de velden hierdoor ook een groene kleur. Tijdens de competitie werden de velden ook nog onderhouden. Maaien, zand erop en weer maaien. Dit zal in het Haarlemse niet veel anders zijn geweest.

Laatst liep ik op een zaterdagochtend over de groene velden van CTO ’70 en door die geur van het natte gras van CTO kwamen veel herinneringen weer boven. Als jonge blaag teleurgesteld zijn bij een afgelasting en blij wanneer er toch gevoetbald werd in de regen. Heerlijk glijden en duiken op het natte gras of ploeteren in de blubber. Net zoals de meeste verenigingen trainden we ook op gras. En net zoals de meeste verenigingen was dit gras in oktober al verdwenen en trainden we gewoon in de modder. Tijdens hevige regenval bleven we doormodderen op het trainingsveld. In plaats van een partij voetbal werd er dan rugby gespeeld. Dat iedereen daarna met zijn kleren onder de douche stond, verhoogde alleen maar het plezier. Je kunt je dit nu niet meer voorstellen, spelers die met smerige kleding van het veld afstappen. Hoezo modder en grasvlekken. Nu heb je rubberkorrels in je sokken en schoenen in plaats van zand. Vroeger moest je de voetbalschoenen afspoelen onder kraan, nu klop je ze uit en veeg je de korrels in een hoekje van de kleedkamer.

Tijdens de opkomst van het kunstgras verdween bij de meeste clubs deze geur. Ik heb het allemaal zien gebeuren en meegemaakt. Het eerste type kunstgras dat wanneer je er naar keek al brandwonden veroorzaakte. Het tweede type dat al iets beter was, maar waar je nog steeds fikse brandwonden van kreeg en de huidige generatie kunstgras. Slidings, duiken het valt met dit type kunstgras best wel mee. Ook de technieken van de voetballers evolueert mee met het kunstgras.

Toch hadden we het op gras niet altijd even gemakkelijk, als er niet beregend werd tijdens droog weer, was het veld als beton en het gras voelde dan als schuurpapier van korrel 80. Als keeper speelde ik altijd in korte broek. Wij hadden nog geen lichaamsbescherming. Een kussentje op de heupen en ellebogen was toen de enige bescherming die wij als keeper hadden. De maanden augustus, april en mei kosten heel wat vel van de heupen en bovenbenen. Gelukkig had ik genoeg vel op de heupen om dit allemaal op te vangen.

Echt gras, wat ruikt dat toch heerlijk. Of het nu van de ochtenddauw is wat laag boven de velden hangt, of van een verkwikkend buitje, het blijft lekker ruiken.

Ach, onze oosterburen zouden zeggen: “das war einmal”.

Paul Cramer

Wil je reageren op deze column? Doe dat dan vooral en contact ons via redactie@voetbalinhaarlem.nl

PAUL CRAMER, 1966 (Santpoort). Werkzaam als elektrotechnisch inspecteur bij Croonwolterendros. Gevoetbald bij sv CTO ’70 te Duivendrecht, APGS in Amsterdam en in de woensdag 3 van SVIJ. Gehuwd en vader van drie kinderen. Nu keeperstrainer bij VVH Velserbroek en jeugdvoorzitter bij vv CTO ’70.