Henk’s column: SVIJ, toonbeeld van onverzettelijkheid
Alles is relatief, een jaartje in de marge voetballen ook.
Het was een lang en bij vlagen erg vervelend jaar dat we gelukkig af hebben kunnen sluiten met een viertal overwinningen die een hoop doen verbloemen. Gelukkig, want met zo’n positieve afloop kun je toch vol goede moed uitkijken naar volgend jaar. Met weinig vertrekkende spelers en op het eerste oog best wat aanwinsten zou het volgend jaar een prima jaar kunnen worden. Veel meer hoef en wil ik daar nu niet over zeggen, nieuwe ronde nieuwe kansen!
Waar ik het wel over wil hebben is een andere ploeg. Een ploeg die het dit seizoen een stuk beter heeft gedaan dan wij. SVIJ heeft met een gemiddelde leeftijd van 43,9 jaar (verzonnen, maar zal er niet ver vanaf zitten) weliswaar 23 punten minder gepakt dan wij, maar het deed dat wel met aanzienlijk oudere spelers.
Het verhaal is inmiddels wel bekend. De club kreeg geen selectie op poten en zodoende moest het derde elftal de honneurs waarnemen. Nou ja moest, dat moest natuurlijk niet maar deze clubjongens in hart en nieren deden het om de club uit de brand te helpen. Een lang seizoen vol ups-and-downs volgde. Ze zouden het uiteindelijk niet redden. Zo werd dat in de krant beschreven, maar als je het mij vraagt hebben ze het wel gered. SVIJ heeft geen gezichtsverlies geleden en op twee grote uitslagen na iedere wedstrijd meegevoetbald. Er werd zelfs een wedstrijd gewonnen, met 3-2 thuis tegen, jawel, Terrasvogels. In die wedstrijd merkte ik al hoe bijzonder het was wat deze groep mannen presteerde. Na het laatste fluitsignaal kwamen alle SVIJ-supporters het veld op en vierden samen met de spelers een klein feestje dat later verder ging in de altijd gezellige kantine. Ik wil altijd winnen, maar als ik dan toch moet verliezen dan maar van mannen die mij ooit hebben leren voetballen. Naast voetballen leerden ze mij overigens ook schunnig over vrouwen praten, bier drinken en een hoop andere zaken die niet heel relevant zijn voor dit moment. Dat neemt overigens niet weg dat ik ze er dankbaar voor ben.
In de thuiswedstrijd van drie weken geleden speelden we ons tegen uitgerekend SVIJ veilig: 3-0. En daar was niet veel op aan te merken. Het spel van SVIJ was bij vlagen wat hard en dat leidde zo nu en dan tot wat ouderwetse discussies op het veld. Niets gemeens, maar her en der moesten kleine brandjes geblust worden. Uiteindelijk altijd weer opgelost met een glimlach en een hand, dat wel. Hetgeen mij meest is bijgebleven is het gedrag van Edwin Schilling. Overal op het veld was hij aanwezig om even iemand terecht te wijzen en te zorgen dat de sfeer goed bleef. Of je nou een blauw of een rood-wit shirt aanhebt, naar Edwin luister je. Edwin is voor mij dan ook het gezicht van dit SVIJ. Een toonbeeld van onverzettelijkheid die mij zowel in als buiten het veld veel heeft geleerd. Naast Edwin hebben er nog een twintigtal spelers meegedaan dit jaar en het ontbeert mij hier helaas aan de tijd en ruimte om hen allemaal individueel te benoemen, maar mijn bewondering en respect hebben ze allemaal. Ook de jongere goden die zich een jaar lang hebben laten uitpersen om de meters te maken die geen van hun teamgenoten nog konden maken.
Nu kunnen jullie eindelijk stoppen mannen na nog één keer een topprestatie te hebben geleverd met zijn allen. Een inspirerende ook, want als ik er één ding van heb geleerd is het dat ik weleens wat meer overtuiging en energie in mijn voetbal(trainingen) mag stoppen. Ik wil ook nog een paar jaartjes door namelijk.
Volgend seizoen schrijf ik als het goed is ook weer maandelijks voor Voetbal in Haarlem. Nu eerst zomerstop en dan vol goede moed weer aan de start. Tot de volgende!
HENK HAGEMAN, 1988. Opgegroeid in IJmuiden. Werkzaam als salesmanager bij een IT-bedrijf in Haarlem. Gevoetbald bij Velsen, SVIJ, Waterloo en de laatste 3 jaar spits bij s.v. Terrasvogels in Santpoort-Zuid. Vader van een zoontje van twee jaar oud en een echte voetbalgek, zowel passief als actief altijd bezig met (amateur)voetbal.
