De column van Mario: Nacompetitie
Waarom ik dit als titel heb gekozen is mij een raadsel. Ik ben er niet of nauwelijks mee bezig en toch nemen de ploegen de nacompetitie allemaal uiterst serieus. Voor mij geen nacompetitie. En de thuissituatie staat dat niet toe en mijn eigen karakter zit mij in de weg. Tijdens de nacompetitie moet je ook om de beurt de vlag hanteren. Ik ken mezelf. Ik kan er niet mee overweg dat ik sta te vlaggen bij een of andere oelewapper die een hele ander kijk op het spelletje heeft.. Kan ik niet mee omgaan. Dan maar eerlijk en de consequenties dragen dat mijn fluitseizoen er vooralsnog op zit.
Diegene die de columns lezen kennen mijn thuissituatie. Onze eigen nacompetitie. Toen ik besloot er een column over te schrijven wist ik dat ik er ook op het voetbalveld mee geconfronteerd zou worden. Dat was nou net de bedoeling. Op een gegeven moment merk je dat er over gesproken wordt, maar dat mensen mij er niet mee lastig wilden vallen. Ik vond dat gek. Mij val je er niet mee lastig. Vraag het mij gewoon. Je kunt geen verkeerde vragen stellen of foute opmerkingen maken. Als ik er zelf even geen zin in zou hebben geef ik wel een stom antwoord en dan is het ook duidelijk.
Er is geen vervolgafspraak in het ziekenhuis gemaakt.
Het is zoals het is en het valt niet te ontkennen. Monique is momenteel uitbehandeld, zoals ze dat noemen. Er is geen vervolgafspraak in het ziekenhuis gemaakt. Zo gaat dat blijkbaar. Het is een manier om je duidelijk te maken dat een bezoekje aan het ziekenhuis zinloos is geworden.
De laatste zorg is in handen van de huisarts en de oncoloogverpleegkundige die het proces allemaal zo soepel mogelijk proberen te laten lopen. Monique is er nog, maar het gaat met de dag minder. Machteloos sta je er naast. Je zou het willen oplossen, maar dat gaat niet. Kan niet. Lukt niet. Dat is frustrerend, maar je moet het accepteren. Geen andere keuze. Acceptatie maakt het proces draagbaar. Boos worden heeft geen zin. Op wie moeten wij boos worden?
Wij zijn ons dus aan het voorbereiden op het naderende afscheid. De begrafenismevrouw is besteld om het een en ander door te spreken. Voordeel van dit proces is dat wij als gezin onze wensen kenbaar kunnen maken en de ‘viering’ voor kunnen bereiden. Bijkomend voordeel is dat je ook de kosten kunt vergelijken, maar goed. Toch maar gekozen voor een mevrouw die bij ons past. Geen religieus-geiten-wollen-sokken-Groen-Linkser, maar een prettige dame. Het is bespreekbaar zelfs voor Monique die uiteraard ook nog haar zegje wil doen, maar tegelijkertijd zoveel mogelijk aan ons wil overlaten.
Wij als gezin hebben de kanker ons leven niet laten beïnvloeden.
Gek hè. Daar hoor je op onze leeftijd nog helemaal niet mee bezig te zijn. Nooit bij stil gestaan en nu zit je er volop in. Kanker is een kutziekte. Een sluipmoordenaar. Een scherpschutter. Sinds november 2016 weten wij dat Monique uiteindelijk letterlijk het loodje zal gaan leggen. Men zegt dan dat de kanker de strijd die je aangaat zal gaan winnen. Dat is niet zo. Monique heeft de kanker niet verslagen, maar heeft de strijd wel gewonnen! Wij als gezin hebben de kanker ons leven niet laten beïnvloeden. Hebben bewust en intens geleefd en genoten. De kanker heeft dat niet tegen weten te houden. Lekker puh!
De zogenaamde laatste fase laten we ook maar over ons heen komen. Hebben er geen ervaring mee en dat is maar goed ook. Ondanks de hele situatie hebben we gek genoeg nog veel lol. Kunnen er de humor wel van inzien, terwijl die eigenlijk ver te zoeken zou moeten zijn. Ook een manier om te overleven. En ondanks de hele situatie ben ik, weliswaar aangepast, wel gewoon aan het werk. Zoek je een huis, heb je een taxatie nodig en wil je je huis echt goed verkopen, bel mij dan gewoon!
De nacompetitie is voor ons overbodig geworden. Promotie of degradatie, het maakt geen verschil. De kanker heeft het niet gewonnen. Dat is wat ons betreft de mooiste winst van dit seizoen. Pluk de dag! Het leven duurt maar even.
Mario
Wil je reageren op deze column? Doe dat dan vooral en contact ons via redactie@voetbalinhaarlem.nl.
MARIO DE VRIES, 1963. Opgegroeid in Den Haag doch voornamelijk Haarlem. Makelaar in Haarlem en omgeving en scheidsrechter namens de KNVB. Voetbalde bij TYBB, Onze Gezellen en Alliance ‘22. Thans nog voetballend bij de Voetballende Vaders van DSS. Fan van Voetbal Inside en Sierd de Vos. Voetbalgek.
