Dave’s column: Liverpool is weer een droomstad

De zon schijnt in Liverpool, en toch draagt bijna iedereen een sjaal. Een rode sjaal met logo’s, data en de namen van steden erop. De pubs zitten vol met mensen die vannacht allemaal dezelfde droom hebben gedroomd.

Een vroege rode kaart voor de keeper van Manchester City. Van Dijk die springt, de wolken aantikt en daarna de bal in de verre hoek kopt. Klopp die na het laatste fluitsignaal als een hondsdol hertje het veld op rent en al zijn spelers kust.

De stem van Gary Lineker die de natte droom van alle mensen die voor het rood uit Liverpool zijn becommentarieert. We doen weer mee. We betalen misschien zeven pond voor een large beer, maar een biertje in het Liverpool stadion is een heel mensenleven in de rest van de wereld.

Een jongen en een meisje lopen langs de Albert Dock. Eigenlijk hadden ze vandaag moeten werken, maar vandaag voelt aan als een zondag. Ze werken allebei bij hetzelfde bedrijf. Hun baas hoorde het smoesje aan en nam er genoegen mee.

Loyaal zijn aan de stad is soms belangrijker dan loyaal zijn aan een baas. Een nieuwe baan is zo gevonden, onbetaalbare herinneringen daarentegen laten zich niet zo makkelijk vinden. Zij kijkt op haar horloge. Nog acht uur. Hij is zo zenuwachtig dat hij niet kan praten. En dat komt goed uit, want hij wil ook niet praten. Alles wat hij zegt kan gevolgen hebben voor vanavond.

Zo werkt het brein van een supporter. Hij is een schaker die nog nooit een voetbal heeft aangeraakt, maar alles wat hij uitbrengt of doet, heeft invloed op wat er straks op dat heilige gras gaat gebeuren. Ze streelt over zijn lichaam en telt zijn moedervlekken. Het zijn er 28, maar ze telt de twee muggenbulten op zijn onderarm mee. Ze weet dondersgoed dat het er geen 30 zijn, maar een excuus om aan die laatste landstitel te denken behoeft geen verontschuldiging.

De zon schijnt in Liverpool, en toch draagt bijna iedereen een sjaal. Een taxi rijdt voorbij met alle ramen open. De auto stopt midden op het zebrapad. De man draait aan de volumeknop van zijn autoradio. The Beatles beginnen te zingen over dat je alles moet laten gebeuren. Hij zingt zo hard dat je het wisselgeld dat in een bakje ligt hoort schudden.

Een bakfiets remt af voor een rood stoplicht. In de bak zitten drie rood harige kinderen. Ze dragen allemaal een shirt van Liverpool. Firmino heeft een tatoeage van een vlinder in zijn nek, Salah likt aan een waterijsje en Mane vraagt aan zijn moeder of ze al bijna thuis zijn.

Er bestaan mensen die weinig met voetbal hebben. Mensen die op verjaardagsfeesten naast je komen zitten en maar blijven herhalen dat voetbal niets meer is dan wat miljonairs die achter een bal aanhollen.

Maar iedereen die vandaag door de stad loopt, voelt dat voetbal meer is dan twee doeltjes en iets ronds wat je op kan pompen. Het voetbal van dit team heeft ervoor ­gezorgd dat Liverpool weer verliefd op Liverpool kan zijn.

Dan duikt de jongen plotseling naar beneden. Hun baas fietst langs. Hij ziet zijn werknemers, maar is niet boos. Ook hij heeft een vrije dag genomen. Het meisje kijkt op haar horloge en lacht. Het is na dertig jaar weer tijd voor het kampioenschap.

Dave Binkhorst

Dave Binkhorst, 1995. Opgegroeid in IJmuiden. Hoofd jeugdopleiding IJ.V.V. Stormvogels sinds 2017.  Heeft een eigen voetbalschool. Voetbalde bij Stormvogels en Svij. Is schrijver voor magazine’s en is pedagogisch medewerker. Kijkt met zijn ogen naar voetbal en met zijn hart naar Ajax.