De column van Mario: Mijn vrouw en ik zitten in de verlenging

Als aftrapper van het nieuwe jaar wens ik een ieder uiteraard een zeer sportief en succesvol jaar. Grappige is dat je meteen weet dat niet iedereen een even succesvol jaar tegemoet zal gaan. Zo is de tijd aangebroken dat er diverse trainers binnenkort van de amateurvoorzitter te horen zullen krijgen dat ze op zoek mogen naar een andere uitdaging.

“Het is niet geworden wat we er van hadden verwacht en vooral de wisselspelers zijn niet blij met de keuzes van jou als trainer. Verder hebben wij vernomen van de opa van de spits dat je de laatste tijd nogal liep te mopperen op de doelpuntenproductie van deze spits en dat kunnen wij natuurlijk niet over onze kant laten gaan. Wij hebben immers ambitie en jij weet blijkbaar de betekenis van dat woord niet.” Exit trainer. De amateurvoorzitter die nogal eens wordt geadviseerd door de zogenaamde technische commissie mag vervolgens weer dertig sollicitatiebrieven doorlezen om vervolgens weer de verkeerde keuze te maken. Het amateurvoetbal gaat wat dat betreft wel op de betaalde jungle lijken.

Als scheidsrechter heb ik niet veel te klagen gehad. Heb mijn wedstrijdjes gefloten in de derde klasse en heb voornamelijke leuke potjes gefloten. Geen excessen, geen wedstrijden met 13 gele kaarten (kan dat eigenlijk?) en vooral met leuke spelers en trainers. Helaas is mijn column over rapporteurs niet door de KNVB onder deze mannetjes verspreid of is de boodschap onder deze uitgefloten voormalige toppers – die verder niets om handen hebben – niet aangekomen. Nog steeds krijg ik rapporten waarin staat dat ik in de 72e minuut een gele kaart aan de linksbinnen had moeten geven omdat zijn ene sok onder zijn oksel zat en hij zijn andere sok blijkbaar als toiletpapier had gebruikt.

Ik geef niet veel kaarten. Ik ben nog van de waarschuwingen die in het boekje geschreven worden en kan verbaal een speler tot de orde roepen waarbij ik het gevoel heb dat ik de speler daarmee beter bereik dan hem autoritair de gele prent voor te schotelen. Laatst had een rapporteur echter wel degelijk gelijk! Dacht hij. Ik sprak in de tweede minuut (kan ook de derde geweest zijn) een speler aan die een overtreding maakte. De rapporteur vond dat een juiste beslissing. Wat de beste man echter niet wist is dat ik de desbetreffende speler vroeg of zijn vader nog zou komen kijken. “Ja hij zou komen kijken,” zie hij. “Leuk!” zei ik en vervolgens liet ik de vrije trap nemen. Dezelfde rapporteur had in dezelfde wedstrijd zeker zes zekere gele prenten geteld. Ik gaf er één en daar kon ik echt niet omheen. De spelers en trainers bedankten mij voor de uitstekende leiding. Altijd leuk om te horen, maar wat was er gebeurd als ik zes gele prenten had getrokken. Ik weet nu al zeker dat ik na mijn fluitcarrière rapporteur word!

Ongeveer een jaar geleden heb ik in mijn column ook verteld over mijn persoonlijke situatie wat betreft de ziekte van mijn vrouw Monique. In november 2016 kreeg Monique de boodschap dat voor de ziekte die zij heeft de levensverwachting gemiddeld een jaar was. Een jaar. Jeetje wat een onaardige boodschap. Wij zijn begonnen aan een oneerlijke strijd waarbij je weet dat je de wedstrijd gaat verliezen. Geen rapporteur die daar wat aan kan doen. Gele of rode kaarten het maakt niet uit.

Terwijl ik dit schrijf zitten wij in het ziekenhuis waar Monique wederom een chemokuur heeft ondergaan, omdat de ziekte zich weer openbaarde. We zitten in de verlenging en proberen zoveel mogelijk tijd te rekken. Ik heb bewondering voor de manier waarop zij deze ziekte draagt. Een voorbeeld. Bewonderenswaardig. De rapporteur die achteraf beweert dat ze geel had moeten hebben voor tijdrekken hijs ik persoonlijk in een Donald Trumppak en breng hem zelf naar Noord-Korea!

Tot de volgende column!

Wil je reageren op deze column? Doe dat dan vooral en contact ons via redactie@voetbalinhaarlem.nl.

MARIO DE VRIES, 1963. Opgegroeid in Den Haag doch voornamelijk Haarlem. Makelaar in Haarlem en omgeving en scheidsrechter namens de KNVB.  Voetbalde bij TYBB, Onze Gezellen en Alliance ‘22. Thans nog voetballend bij de Voetballende Vaders van DSS. Fan van Voetbal Inside en Sierd de Vos. Voetbalgek.